Windstreken - Folies29 december, 2017

Eigen label

Het nieuwe album van Windstreken opent met een jazzy pingelend elektrisch orgeltje. Klinkt weinig spectaculair, maar dat verandert zodra contrabas, ghatam en ûd zich in de muzikale conversatie mengen. De sopraansax van Pieter de Mast trekt het geheel na een tijdje weliswaar meer richting jazz, maar door de al genoemde instrumenten plus cello blijft Windstreken uit de buurt van stereotypen. In het tweede nummer, Indian Summer, slaan ze zelfs een bijna klassieke toon aan, als de cello het voortouw neemt en de percussie tijdelijk verstomt. De regelmatig golvende melodielijn doet zowaar even denken aan Philip Glass, maar Windstreken houdt toch vooral de eigen en eigenzinnige koers vast.
Dat het titelstuk van de hand van Leonard Evers is, zullen we weten, al was het maar vanwege zijn jubelende trompet. Vervolgens mag ook De Mast nog even lekker soleren op sopraansax. Het ruim zes minuten lange stuk kent vele gezichten, wat vooral opvalt als Nicole Jordan haar geschoolde sopraan laat horen.
Zij zorgt er ook voor dat de weemoedige ballade She’s Like The Swallow eerder uit een klassieke liederencyclus afkomstig lijkt dan uit de Britse volkstraditie. Ûdspeler Kamal Hors tekende voor het stuk Barq, dat onmiskenbaar oosters opent, maar door toedoen van percussie en dwarsfluit een ander hoekje om slaat, met een knipoog naar het vruchtbare grensgebied dat jaren geleden voor het eerst werd ontginnen door de Libanese componist Rabih Abou-Khalil.
Ook de oude muziek blijkt een trekpleister voor Windstreken. Douce Dame Jolie van polyfoniepionier Guillaume de Machaut krijgt een swingende behandeling met alweer een oosters tintje. Hetzelfde geldt voor C’est un Amant Ouvres la Porte (van anonieme hand), waar Jordan in duet treedt met percussionist Udo Demandtd.
Weids en bespiegelend is De Masts ode aan de hoge venen in de Belgische Ardennen, met sierlijk door elkaar kringelende altfluit en harmonium.
Met een palet dat in werkelijk alle richtingen uitwaaiert, doet Windstreken haar naam wederom eer aan. Een knappe prestatie om ondanks de grote verscheidenheid een herkenbare koers te volgen, met avontuurlijke muziek die zowel uitdaagt als behaagt. (Ton Maas)





«« terug naar overzicht