The Henrys uit Toronto zijn sinds jaar en dag een van mijn favoriete bands. Hun naam belooft niet veel goeds, zoals een Amerikaanse recensent ooit opmerkte, maar dat doet niets af aan de bijzondere muziek, die zich qua karakter uitstrekt van Hawaiian "noir" en laid-back funk tot filmische en impressionistische klanktaferelen met complexe harmonieën. Spil (en bovendien enige constante factor) in The Henrys is slidegitarist Don Rooke, die ook vrijwel alle composities voor zijn rekening neemt. Het geringe commerciële succes van de groep is wellicht te wijten aan het feit dat ze geen vocalist hebben en ook niet echt iets doen aan podiumpresentatie. Weliswaar worden hun platen vaak opgeluisterd door meestal woordloze vocale bijdragen van Mary Margaret O'Hara, maar die is er live nooit bij. Tussen de schaarse cd-releases door leiden The Henrys een sluimerend bestaan en worden dan af toe toe tot leven gewekt voor een enkel optreden voor publiek of televisie, zoals op deze beelden te zien is. Het nummer dat ze spelen, VF61, is ook te vinden op hun vierde cd Joyous Porous.