Bumcello – Monster Talk5 maart, 2019

Buda / Xango

Er is nauwelijks muzikale pap te vinden waar de Franse cellist Vincent Segal geen stevige vinger in heeft. Hij is evenzeer vertrouwd met het jazzy geprevel van trombonist Glenn Ferris als met de Ottomaans klassieke omzwervingen van Derya Türkan en de Afrikaanse hoffelijkheid van Ballaké Sissoko. Maar nergens maakt hij het zo bont als bij zijn eigen ‘pet project’ Bumcello. In tegenstelling tot wat de naam suggereert, is het niet de cello die hier het hoogste woord heeft. Segal zelf neemt minstens even vaak gitaar en bas ter hand, al dan niet in combinatie met versterking en elektronica. Co-componist Cyril Atef neemt drums, percussie, ‘rara-horns’ en vocalen voor zijn rekening, terwijl Vincent Taurelle de klavieren bedient.
De humor spat uit de groeven en van de titellijst. Zo is er een heuse kartèlwals (zonder dat er een Thierry Baudet aan te pas kwam) en een Dunkel Deutsch Disco met op passende wijze geblafte commandostructuur. Ook blijkt oranje het nieuwe wit. De wereld komt de ene keer langsdrijven in de vorm van ijle flarden uit vreemde verten, dan weer als strak uitgelijnde knipsels die door de context een zekere absurditeit meekrijgen. ‘Every day I get work done’ klinkt het staccato en monotoon, met het geestdodende tempo van de lopende band als verklarende groove. Monster Talk is niet waar je het eerst aan denkt bij ‘wereldmuziek’, maar dat is wel de veilige haven waar dit niet-klassificeerbare rariteitenkabinet liefdevol wordt opgenomen. (Ton Maas)





«« terug naar overzicht