Kaia Kater – Grenades16 februari, 2019

Smithsonian Folkways / Music & Words

Als je door je oorharen zou kunnen luisteren zoals je door je oogharen kunt kijken, dan zou je zomaar enkele seconden lang kunnen denken dat Lhasa de Sela uit de dood is herrezen als je dit schijfje opzet. Hetzelfde licht-nasale timbre, een tikje minder hees, maar toch… En daar houdt de gelijkenis niet op: net als Lhasa staat Kaia Kater met een been in de zonnige wereld van Latijns-Amerika en met het andere in het koele Canadese noorden. Al maakt ze daarbij merkwaardige keuzen: zo schrijft ze dat Grenades, haar derde album alweer, tot stand kwam op twee plekken en in twee seizoenen: een winter in Toronto en een zomer op Grenada, het Caribische eiland waar haar vader geboren werd. Ik zou dat andersom hebben gedaan, maar wie ben ik?
Maar genoeg gegrapt: Grenades is een serieuze aangelegenheid, want Kater wil niet alleen haar persoonlijk roots eren in een nostalgische ‘field trip’, ze wil met dit project voor zichzelf als eeuwige ontheemde ook een weg naar huis vinden. Muzikaal vindt ze haar habitat ergens in het midden tussen de uitersten van haar geografie, in de blauwe bergen van de Appalachen, geboorteplaats van de bluegrass. Daar vond ze ook haar instrument, de vijfsnarige banjo, die ze bespeelt in de traditionele ‘clawhammer’ stijl. Maar stilistisch vastpinnen kun je haar uiteindelijk nergens, daarvoor is haar verwerking van al die invloeden veel te persoonlijk. Pijnlijke zaken gaat Kater niet uit de weg, zoals blijkt uit de titelsong, een aanklacht tegen de Amerikaanse invasie die in 1983 een einde maakte aan de socialistische revolutie op het eiland van haar voorvaderen.
Ook met haar poëtische verbeeldingskracht grijpt ze je bij de kladden, al laat zich soms lastig navertellen precies welke, zoals in The Right One. Maar indringend is het zeker. Bij wijze van slotverklaring lijkt ze even in de huid van haar vader te kruipen, in het aangrijpende Poets Be Buried (in tender marching feet): ‘I had a daughter and I taught her all I knew / Fight in the gutter and love the work you do / How for to warn her of hatred hiding in the blue / I had a daughter and I taught her all I knew.' Of ze al die lessen ook in de praktijk heeft gebracht, weet ik niet, maar een genoegen om naar te luisteren is het in elk gevan wel. (Ton Maas)

«« terug naar overzicht