Salif Keita - La Différence5 februari, 2010

Universal

Er lopen wel drie leidraden door het negende album van Mali’s grootste internationale ster, Salif Keita. Om te beginnen de titel. Het Verschil. Keita heeft zich in zijn muziek zelden uitgesproken over de zware last die hij altijd heeft meegetorst, de last van het bestaan als albino in Afrikaanse samenlevingen die vaak reageren met bijgeloof, vijandigheid en geweld. Nu doet hij in het titelnummer een uitgesproken en indringend pleidooi: er is plek voor iedereen, ook voor wie anders is.

D
e tweede leidraad: de klank. La Différence is hemelsmooi en nergens steriel. De kracht schuilt in de details: in een piano die even een kora-solo oppikt (San Ka Na), in subtiele percussie, in een accentje van een accordeon (Djélé), in een gestopte trompet.

En drie: nieuwe wegen. Dat blijkt uit spannende remakes van oude stukken: Folon wordt bijna jazz; met Papa revancheert hij zich op een mager album van tien jaar geleden. Maar het is het oude succesnummer van Les Ambassadeurs, Seydou (Bathily), dat de show steelt, samen met nieuwe stukken als Gaffou en Samiga. Hier krijgt Keita’s Mande-muziek een oriëntaalse bewerking, compleet met Arabisch orkest. Het klinkt al net zo organisch als op Thione Seck’s Orientissime, maar minus de overvolle productie. La Différence ademt en doet verademen. (Bram Posthumus)




«« terug naar overzicht