The Henrys – Paydirt7 april, 2020

Eigen beheer

Ergens langs een stil achterafstraatje in het schemergebied tussen pop, jazz, americana en hawaiian-noir sleutelt de Canadees Don Rooke al ruim vijfentwintig jaar aan een eigenzinnig oeuvre dat je nog het best een muzikaal privé-universum kunt noemen. Zijn composities zijn meestal ragfijne juweeltjes waarin de ruimte tússen de noten de spanning extra opvoert. Zijn eigen, spaarzaam gedoseerde slidegitaar vervult vaak een terloopse hoofdrol, maar ook gedempte trompet en harmonium behoren tot de kenmerkende ingrediënten van zijn palet als componist. Op voorgaande albums kwamen er nog wel eens flarden woordloze zang langs. En het waren niet de minsten die Rooke voor die gastrol wist te strikken, zoals Mary Margaret O’Hara en Becca Stevens. Voor de voorlaatste incarnatie van zijn variabele gezelschap, dat steevast luistert naar de naam The Henrys, schreef Don ook teksten bij zijn stukken en vroeg zanger Gregory Hoskins vervolgens om die te vertolken.
Paydirt, het zesde album van The Henrys (of het achtste als je zijn soloplaat en de cd van Three Metre Day meerekent), markeert een terugkeer naar een volledig instrumentaal format. Maar bij The Henrys is alles toch net weer een tikje anders dan je zou verwachten. Paydirt bestaat volgens Rooke uit twee digitale releases, waarvan de ene ‘akoestisch’ en de andere ‘elektrisch’ is. Ik gebruik aanhalingstekens omdat de verschillen nogal subtiel zijn. Het bijbehorende vinylalbum bevat een selectie uit beide releases, waarbij het akoestische en het elektrische repertoire elk een eigen plaatkant innemen. (In de digitale download zitten ze gewoon doorelkaar). Als ik moet aangeven waarin de nieuwe plaat verschilt van eerdere, zou ik zeggen dat de stukken misschien wat toegankelijker zijn omdat Rooke dit keer koos voor meer uitgesproken melodielijnen. Maar zet ’m nog een paar keer op en je zult je verbazen over het raffinement dat zich geleidelijk aan ontvouwt. En voor wie daarna nog meer wil horen, is er nu Paydirtier (eveneens te bekomen via Bandcamp), een virtuele EP waarop zo te horen wat vrijer geïmproviseerd wordt. (Ton Maas)

«« terug naar overzicht