Krononaut – Krononaut4 september, 2020

tak:til (Glitterbeat) / Xango

Een album vol ultramoderne experimentele, grotendeels geïmproviseerde muziek – hoever moet je de grenzen van het begrip wereldmuziek oprekken om de nieuwste productie van het gezelschap Krononaut op deze plek te kunnen bespreken? De verrichtingen op het gelijknamige album Krononaut zijn niet langs de gebruikelijke weg te koppelen aan een muzikale traditie met wortels in een bepaalde tijd of regio. Toch: wie naar (wereld)muziek luistert vanuit een fundamentele nieuwsgierigheid naar spannende en nieuwe klankcombinaties, mag dit snoepje niet aan zich voorbij laten gaan. Hoe vrij of ‘spontaan’ deze muziek tot stand is gekomen laat zich moeilijk beoordelen, maar duidelijk is wel dat dat de typische improjazz van de jaren zeventig met zijn woeste geluidskolken en ongebreidelde expressie inmiddels ver achter ons ligt. Hoewel onmiddellijk herkenbare structuren grotendeels ontbreken, vullen de partijen op Krononaut elkaar zo glashelder en geraffineerd aan dat het volgen van de sonische samenspraak verrassend weinig moeite kost. Sterker, de fijnzinnigheid en inventiviteit van het musiceren staan op zo'n hoog niveau dat je werkelijk kunt spreken van een meeslepend en samenhangend verhaal, waarvan je je al luisterend maar moeilijk los kunt maken. Het kernduo van Krononaut, gitarist Leo Abrahams (Brian Eno, Imogen Heap) en drummer Martin France (Nils Petter Molvaer, Evan Parker), is op zich al goed voor boeiend samenspel: de grillige ingevingen van Abrahams vinden een fraai contrast in France's aardse, trefzekere ritmiek - verwacht overigens niet zoiets triviaals als een 'groove' van dit koppel, behalve dan kortstondig in het toepasselijk getitelde Power Law. Dan zijn ze ook nog omringd door een aantal cracks uit de impro-avant-garde, die in wisselende bezettingen uiterst geconcentreerd tegenspel bieden. Saxofoniste Matana Roberts soleert bedachtzaam en ingetogen op Wealth of Nations en Convocation, terwijl trompettist Arve Henriksen zijn onaardse toon mag etaleren in onder andere Jena en Cold Blood. En de elkaar afwisselende bassisten Tim Harries en Shahzad Ismaily denken allang niet meer in grondtonen, maar vullen aan met fantasierijke, beeldende terzijdes. Stond vrije improvisatie ooit voor velen gelijk aan een egomane oerschreeuw, in de handen van Krononaut is het een werktuig bij uitstek voor creatieve dialoog, een permanente oefening in alertheid en beheerste zeggingskracht. Zodoende raakt Krononaut aan de essentie van het samen musiceren. Wereldmuziek met voorbeeldfunctie, zou ik zeggen. (Ronald Veerman)

«« terug naar overzicht