Jon Hassell and Farafina - Flash of the Spirit10 februari, 2020

Glitterbeat / Xango

Jon Hassell, dat is de man van de allerschuiverigste aller trompetjes. Onze eigen Eric Vloeimans, toch niet de minste, komt niet verder dan fluweel dat hij uit de buizen en beker van zijn instrument weet te persen. Hassell heeft zijn trompet vol zomerbriesjes zitten. Die laat hij gedoseerd los, al klinkt hij soms ook eerder geconstipeerd dan losjes, maar dat komt de spanning op die momenten zeker ten goede. Hassell werd bij een groot publiek bekend met Possible Musics, dat hij opnam met Brian Eno achter de knoppen. Voor Eno was het een zijstapje van zijn ambient concept, richting imaginaire werelden die hij juist op dat moment aan het verkennen was met David Byrne en diens band Talking Heads. De ogen waren met name gericht op Afrika. Klonk de opvolger van Possible Musics als een herhaling van zetten, een aantal jaren later stapten ze af van het imaginaire en haalden ze de groep Farafina uit Burkina Faso de studio in om met Hassell te musiceren. Dat bleek een uitstekende zet. De muziek klinkt niet alleen dromerig en zweverig, karakteristieken waar Eno en Hassell blijkbaar toch aan vast wilden houden, de nummers winnen met die echte, levende Afrikanen aan spanning en directheid. Het slagwerk is aards en krachtig, heeft niet die onthechte, virtuele kwaliteit die elektronische drums kunnen hebben. Hassell blaast er zijn meerstemmig gelaagde partijen overheen, laat er akkoorden van zijn keyboard stilletjes doorheen waaien. Later bekeerde hij zich tot volkomen synthetische werelden. Die heeft hij beter onder controle. Maar het is juist de vleug van ongetemdheid, een enkel extatisch gezongen nummer, waardoor Flash of the Spirit boven veel van Hassells eigen werk uitsteekt. Hierna had hij artistiek gezien niets meer hoeven te maken. Maar ook van deze schuiverige trompettist moet de schoorsteen roken, nietwaar. (René van Peer)

«« terug naar overzicht