Pixvae – Cali7 augustus, 2019

Buda / Xango

De Colombiaans-Franse groep die twee jaar geleden zoveel indruk maakte tijdens het Houtfestival in Haarlem, is terug met een tweede album. Vooral de zangsectie is uitgebreid. Naast Margaux Delatour en Alejandra (tegenwoordig Alexandra) Charry, de twee zangeressen die eerder alle partijen voor hun rekening namen, horen we nu ook Israel Quinonez en een aantal nieuwe achtergrondzangeressen. Gebleven is gelukkig de spartaanse instrumentale bezetting van drums, elektrische gitaar, cununo (een conga-achtige trom) en de kenmerkende baritonsax en snerpende keyboardklanken van bandleider Romain Dugelay. De ruige sound van de band contrasteert fraai met de soms zelfs best welluidende meerstemmige samenzang, al zetten de vocalisten ook regelmatig een keel op van jewelste. In Canto de Lejos raspt de gitaar met zijn vuige rafelrandje rakelings langs de zangers en dringt daarbij de knorrende baritonsax naar de achterhoede. Een kirrend motiefje uit de elektronica fleurt de zaak gaandeweg enigszins op. Het a capella gezongen intro van Memories vormt in eerste instantie een scherp contrast met die bijtende agressie, maar al snel doet Damien Cluzels gitaar een nieuwe scheurende duit in het zakje, terwijl hij dwars door de staccato beat heen hitsig naar voren dringt. Heel eventjes suggereert het kabbelende marimbaspel van Hugo Candelario zowaar lieflijker klankwerelden, maar dat is van korte duur. Gitaar en sax laten zich de dominantie niet zomaar ontnemen.
Pixvae heeft aan lef en intensiteit gelukkig niks ingeboet en de registratie is bovendien ruimtelijker dan voorheen. Klasse! (Ton Maas)

«« terug naar overzicht