Kronos Quartet, Mahsa & Marjan Vahdat – Placeless14 april, 2019

Kirkelig KV / Xango

Het is alweer ruim vijftien jaar geleden dat Mahsa en Marjan Vahdat, twee zingende zussen uit Teheran, door toedoen van een Noorse dichter en platenbaas voor het eerst een westers publiek bereikten. Twee Perzische wiegenliedjes, opgenomen bij Mahsa thuis, gingen toen de wereld rond via de cd Lullabies from the Axis of Evil. Sindsdien is er veel gebeurd: vooral Mahsa heeft haar reputatie gevestigd als belangrijk vertolkster van getoonzette poëzie uit haar vaderland. Impliciet stelt ze daarmee ook de positie van Iraanse vrouwen aan de orde, want die mogen in eigen land nog altijd niet optreden voor publiek. Haar vriendschap met Erik Hillestad, die nu al jarenlang haar producer is, leidde tot een reeks bijzondere samenwerkingen. Zo maakte Mahsa twee albums vol duetten met de inmiddels overleden Amerikaanse soulzanger Mighty Sam McClain en kort geleden nog een cd met de Turkse zanger Coskun Karademir. En nu dus samen met zus Marjan en het wereldberoemde Kronos Quartet. Ik weet niet wiens idee dat was, maar het is een schot in de roos. Wat mij betreft mag je hier spreken van een match made in heaven. Al meteen in het openingsnummer, op tekst van Rumi, creëren de vier strijkers een bijna onstoffelijk wolkje dat de ragfijne stembuigingen van Mahsa liefdevol omhult. Daarna rolt het kwartet met korte, bitse streken en geklop op de klankkast van de cello een montere groove uit als basis voor een duet van de zussen. In eerste instantie nemen ze om beurten een frase voor hun rekening, maar even later horen we zelfs voorzichtige meerstemmigheid, een ongewoon verschijnsel in de wereld van de klassieke Perzische zangkunst. Zijn de stemmen van Mahsa en Marjan op zich al om te kwijlen zo mooi, door de inventieve arrangementen voor het strijkkwartet worden ze nog eens extra fraai ‘uitgelicht’. Vooral het arrangement van Jacob Garchik voor Fate Astray, op tekst van Hafez, zorgt voor spannende harmonische wendingen met een knipoog naar westerse volksmuziek en een snufje barok. Het moet gek lopen wil dit wonderschone album niet in mijn jaarlijstje belanden. (Ton Maas)

«« terug naar overzicht