Ann O’aro – Ann O’aro4 november, 2018

Buda / Xango

Hoewel in de hoestekst met geen woord wordt gerept over de herkomst van de muziek van zangeres Ann O’aro en haar muzikanten, is vanaf de allereerste inzet geen enkele twijfel mogelijk: dit is maloya van het eiland La Réunion. De kenmerkende vraag- en antwoordzang tussen O’aro en haar begeleiders is net als het slepende en wringende ritme uit duizenden te herkennen. Anders dan de grote pleitbezorger van de maloya, zanger en dichter Danyel Waro, beperkt O’aro zich qua instrumentatie niet tot percussie, hoewel de kayanm (een soort dienblad gevuld met zaadjes dat behendig heen en weer wordt geschud) ook hier prominent aanwezig is. Daarnaast horen we op diverse tracks ook trompet, eufonium, fluit en piccolo.
O’aro is als vocaliste minder extreem dan Waro (die bij voorkeur de longen uit z’n lijf zingt), maar desondanks nauwelijks minder indringend en bezwerend. De creoolse teksten zijn in het booklet vertaald in het Frans, maar worden in het Engels helaas slechts zeer beknopt samengevat. Een enkel nummer zingt Ann in het Frans, zoals Le Corps Conquis. Volgens de summary is het geïnspireerd door de herinnering aan een gevalletje van postcoïtale blues na smerige seks. Erg opbeurend klinkt het inderdaad niet. Wat filosofischer wordt het in Zwazo, waarin Ann bezingt hoe het leven zich richting de dood beweegt en de dood richting het leven.
Dit debuutalbum is beslist geen lichte kost en vereist enige inspanning van de luisteraar, maar variatie in instrumentatie en afwisseling tussen declamatie en (samen)zang zorgen voor een zeer boeiende ervaring. (Ton Maas)





«« terug naar overzicht