Julian Schneemann & Friends – Caravan26 september, 2018

Eigen beheer / Xango

Het jonge kwartet rond pianist/componist Julian Schneemann heeft een kleine maar welkome storm doen opwaaien op de Nederlandse podia. Dat ligt niet zozeer aan het artistieke concept, dat op papier enigszins belegen aandoet: het leggen van muzikale verbindingen tussen de culturen van Oost en West is, ook in 2018, weliswaar onverminderd legitiem maar nou niet bepaald vernieuwend te noemen. Het liefst zou je dan ook alle pr rond dit project, inclusief de plichtmatige frases over het belang van culturele diversiteit, terzijde schuiven en met frisse oren gaan luisteren naar wat deze groep muzikaal te bieden heeft, want dat is niet misselijk. De vier muzikanten beschikken niet alleen over een achteloze virtuositeit – wat is dat toch met de jongste lichting? – maar ook over een volwassen eigen stem op hun instrument. De fraai verhalende solo’s van de Syrische Jawa Manla op ûd vinden hun contrapunt in de felle uithalen van Emmy Storms op viool en de koel bijsturende klappen van Jeroen Batterink op percussie. Leider Schneemann heeft ergens in zijn ontwikkeling een vederlicht, bijna vintage touché opgedaan waarmee hij zijn lijnen nu eens statig, dan weer laconiek bluesy kan inkleuren. Sowieso kan deze groep goed uit de voeten met lichtheid, getuige het breekbare, naïeve Folk Song (dat met zijn aandoenlijk voortploeterende ostinato Simon Jeffes’ Penguin Café Orchestra in herinnering roept) en de vrolijke boogie van Trailer Park Blues. Als tegenwicht gelden de beeldschone ballad So Long, het melancholieke, Byzantijns aandoende Raqs en het uitgesponnen Cavalcade, dat in het Midden-Oosten begint, eventjes in Scandinavië verwijlt en uiteindelijk ergens bij Engelse folkrock tot een halt komt. Een scala van kleuren en invloeden, inderdaad, en hier en daar wordt gemopperd dat de plaat een zekere eenheid ontbeert. Maar wat dondert dat, wanneer je zulke fantastische – en fantastisch gespeelde – composities krijgt voorgeschoteld als So Long en Trailer Park Blues? (Ronald Veerman)









«« terug naar overzicht