Mark Lotz & Alan Purves – Food Foragers4 augustus, 2018

Unit

En waarom zou dit eigenlijk géén wereldmuziek zijn? Nog afgezien van de Malinese melodieën die hier en daar als inspiratiebron hebben gediend, is de muziek van fluitist Mark Lotz en percussionist Alan Purves volstrekt geloofwaardig als levende traditie, al is het dan denkbeeldige. Met de titel van hun gezamenlijke album schurken ze aan tegen het domein van de jagers en verzamelaars. Alleen vergaren ze geen dierlijk of plantaardig voedsel, maar muzikale grondstoffen en allerhande zaken die geluid kunnen voortbrengen – naast reguliere muziekinstrumenten ook badeendjes, claxons en voorwerpen waarvan aard en speelwijze zich nauwelijks laten afleiden uit de benaming: Hemarimba, Brim Bram of Wee Shaker.
Dat riekt naar gevoel voor humor, iets wat al meteen wordt bevestigd door songtitels als Piepkuiken, Ice Breath en Belly Buttons. Piepkuiken doet zijn naam eer aan met een snerpende dialoog tussen moederkip en hongerig jong. Ice Breath opent met het een geluid dat zich moeiteloos laat ‘lezen’ als smeltwater dat in een arctische grot van een pegel drupt. Bij Belly Buttons moet je als luisteraar iets meer fantasie gebruiken, aangezien navels als regel niet herkenbaar zijn aan het geluid dat ze voortbrengen.
Petal of a Rose verwijst al dan niet opzettelijk naar het muzikale universum van de maar al te vaak voor ‘knotsgek’ versleten Amerikaanse componist Harry Partch. Het titelnummer opent dan weer über-etnisch, met keelgeschraap dat in de verte doet denken aan Centraal-Aziatische boventoonzang, om met een vette knipoog te eindigen in een regelrechte persiflage.
Maar dat alles betekent niet dat je de muziek van Lotz en Purves kunt afdoen als grappen en grollen. Integendeel: de vijftien stukken barsten weliswaar van speelsheid en humor, maar weerspiegelen bovenal doorleefde muzikaliteit en achteloos vakmanschap. (Ton Maas)





«« terug naar overzicht