Nawaris – Migration13 april, 2018

Home / Music & Words

Migration van de in België gevestigde groep Nawaris opent veelbelovend, met een opbeurende compositie van ûdspeler Hussein Rassim met sprankelend solospel door Manuel Hermia op sopraansax. Zelfs de vergelijking met het door mij al jaren gekoesterde album Ur van de Franse contrabassist Michel Bismut met ûdspeler Nabil Khalidi dringt zich op. Hetzelfde geldt voor Les Mouettes, een traditional waar de ritmesectie – in de persoon van Saif Al Qaisi – herinneringen oproept aan het riqqspel van Nabil Khayat bij Rabih Abou-Khalil. Die namen zeggen u misschien niet allemaal wat, maar neem van mij aan dat ze er toe doen! Fraai is hier de cellopartij van Juliette Lacroix, die later het stokje overdraagt aan de al genoemde sopraansax, waarmee het geheel een jazzy wending krijgt. In het derde stuk duikt onverwacht de zangstem percussionist Al Qaisi op en dat is geen onverdeeld genoegen. Zijn routineuze zang brengt helaas een zekere vervlakking teweeg. En de melodie van het stuk – ook weer een traditional – is ook beslist niet de interessantste. Met Envol van celliste Lacroix keren we gelukkig terug naar muziek met meer diepgang en bovendien rust. Sierlijk kringelen melodielijnen uit cello, ûd en sopraansax door elkaar heen, gedragen door een statig en loom ritme dat meer wordt gesuggereerd dan daadwerkelijk gespeeld. The Way Back is daarna verfrissend uptempo, en bovendien met maatwisselingen die de aandacht gespannen houden. Hermia neemt hiervoor de Indiase bansuri ter hand en dat pakt aanstekelijk uit. Titelstuk Migration is overduidelijk bedoeld als zwaartepunt en biedt volop ruimte aan Rassim om te soleren op de ûd. Die zoekt het daarbij niet in virtuoze hoogstandjes, maar in trefzeker spel zonder fratsen. De zwakke momenten op dit sterke album zijn telkens weer de traditionals, die toch net iets te niemendallerig zijn om echt te beklijven. Jammer, want de rest is zeer overtuigend. (Ton Maas)

«« terug naar overzicht