Dirt Music - Bu Bir Ruya30 januari, 2018

Glitterbeat / Xango

Wat een goeie bandnaam: Dirtmusic! Ik had er nog nooit van gehoord, maar Bu Bir Ruya is alweer hun vijfde album. Wie of wat Dirtmusic is? Van oorsprong een (semi) akoestisch trio van Chris Eckman (The Walkabouts), Hugo Race (Fatalists/True Spirit/Bad Seeds) en Chris Brokaw (Come/Codeine) - drie nomaden die zich ophouden tussen de woestijn en westerse rock. In 2007 verscheen hun debuutplaat, maar hun ultieme muzikale avontuur - of liever: liefdesgeschiedenis - begon toen ze in 2008 naar Timboektoe vertrokken en Tamikrest ontdekten tijdens het Festival du Desert. Met deze band zijn ze vervolgens op drie achtereenvolgende albums gaan samenwerken. Geïnfecteerd door de woestijnrock besloot Chris Eckman samen met Peter Weber, manager van Tamikrest, in 2012 het visionaire label Glitterbeat op te richten. Dat brengt inmiddels veel meer soorten muziek uit dan alleen woestijnrock, maar de essentie blijft dat elke muzieksoort gelijkwaardig is en dat gladde, 'commercieel' of 'exotisch' klinkende producties taboe zijn. Dirtmusic werkt tegenwoordig samen met andere artiesten uit de Glitterbeat-stal, zoals te horen is op dit nieuwste album. Chris Brokaw heeft voor de gelegenheid plaatsgemaakt voor Murat Ertel, leider en sazspeler van de psychedelische - en bijna absurdistische - Turkse rockband Baba Zula. In de garage van Murat Ertel in Istanbul zijn ze eerst gaan jammen met beats en loops, aanvankelijk zonder woorden. Maar nee, er moesten toch wat dingen gezegd worden. Verhalen uit Istanboel, of Slovenië, waar Eckman net vandaan kwam, net als Race uit Australië. Verhalen over intolerantie, grenzen en muren, koude fronten en koude harten. Kijk naar de titels en je ziet meteen wat er wordt bedoeld. De muziek is alles behalve vrolijk. Het lijkt soms wel alsof je in een bad trip verzeild bent geraakt. En de maalstroom van e-gitaren, e-sazklanken, beats en psychedelica is hier en daar ook wel wat veel van het goede. Op het album hoor je verder nog de bijna buitenaards klinkende yaybahar (een uit elkaar getrokken cello) van Görkem Sen (op track 6 en 7) en de stemmen van Gaye Su Akyol (track 4) en Brenna Mac Crimmon (track 1 en 5). (Charlie Crooijmans)






«« terug naar overzicht