Zorita – Aphrodite27 januari, 2018

Dox

Als je zegt dat iets vlees noch vis lijkt, dan is de boodschap meestal wel duidelijk: weinig karakter, middelmatig, een beetje mat. Als je daarentegen zou vaststellen dat een band klinkt als vlees én vis, én krenten, én rode kool, én pindakaas… is het dan goed?
Die vraag plaagt bij het beluisteren van Aphrodite, het nieuwe album van Zorita, het Amsterdamse collectief rond Carlos Zorita Díaz. De band beheerst een ongekende baaierd van stijlen en schakelt met verve van zonnige reggae via sinistere folk naar een heerlijk vettige Calexico-sound. Zorita Díaz zelf is gezegend met het soort strot waarvan je ook de meest triviale nonsens direct wil aannemen – gewoon, omdat het zo goed klinkt. Het ontbreekt op deze plaat kortom niet aan uitvoeringskracht. Toch dringt zich gaandeweg de vraag op wat Zorita eigenlijk met Aphrodite zou willen zeggen. Het album verschiet met elk nummer zó radicaal van kleur dat het de luisteraar een beetje gaat opbreken. Het feit dat er, naast Engels, twee nummers in het Nederlands en een in het Frans worden gezongen draagt ook niet echt bij aan de samenhang. Bij het beluisteren bekroop me af en toe het gevoel getuige te zijn van een bonte verkleedpartij, waarbij ik het contact met de ziel van de band een beetje kwijtraakte. Gelukkig weet de muziek op beslissende momenten hart, hoofd én heupen te raken, zoals in het titelnummer en geheide partykraker Aphrodite. Wil de echte Zorita de volgende keer opstaan? (Ronald Veerman)


<iframe src="https://open.spotify.com/embed/album/52eToamPoVKoxKh6teiKwi" width="300" height="380" frameborder="0" allowtransparency="true"></iframe>

«« terug naar overzicht