Met Adempauze als motto presenteerde zangeres Marlous Lazal met haar vier begeleiders in de Zaanse Bullekerk een concertprogramma waarin 'zware kost' zoveel mogelijk werd vermeden. Dat lukte gelukkig niet helemaal, want het aangrijpende lied over hoe haar eigen moeder verdween in de mist van alzheimer, gaf de voorstelling een verdiend emotioneel zwaartepunt mee.

Met aansprekende anecdotes en op maat gesneden toelichtingen reeg Lazal in twee sets uiteenlopende stijlen en tradities aan elkaar. Van de Argentijnse tango - vaak door haarzelf in samenwerking met Rob Crispijn van Nederlandse teksten voorzien - naar Slauerhof en Spaanse flamenco, plus een bijzondere ode aan de door haar zo geliefde Leonard Cohen.

De daarin verwerkte fragmenten uit de overbekende Nederlandse vertaling van Suzanne kregen dankzij de nieuwe tekstuele en melodische omlijsting een welkome opfrisbeurt. Het uitgekiende arrangement en het voortreffelijke spel van Leon Mennen op gitaar, Matias Pedrana op bandoneon, Enrique Firpi op perscussie en Emma Breedveld op viool zorgde voor extra luisterplezier.

Van de van huis uit ongetwijfeld problematische akoestiek van de enorme kerkruimte was dankzij de dempende werking van enorme  gordijnen en voortreffelijke geluidstechniek niets te merken, zodat zelfs de kleinste details overal goed hoorbaar waren. Daardoor waren ook alle teksten perfect verstaanbaar.

Halverwege de voorstelling verontschuldigde Lazal zich nog voor haar stem - die ze eerder op de dag bijna kwijt was geweest. Typisch iets waar een prof zich zorgen over maakt; in de zaal had vrijwel zeker niemand er iets van gemerkt.