Met Boi Akih de woestijn in Ton Maas - maandag 11 februari, 2019


Officiëel brachten Monica Akihary en Niels Brouwer het repertoire van hun cd Liquid Songs, maar er waren zondagmiddag in de Amsterdamse Buiksloterkerk momenten dat je je in de Sahara waande in plaats van op een eiland in de Molukse archipel.

Voor de gelegenheid was het duo uitgebreid met Carlo Hoop op percussie en Zoumana Diarra op kora en ngoni. Van laatstgenoemde bespeelde hij naast de gewone ook nog een basvariant. Diarra bouwt niet alleen al zijn instrumenten zelf, maar voegt er ook steevast meer snaren aan toe dan in de mandingotraditie gebruikelijk is.

Er werd onversterkt gemusiceerd om de galmende akoestiek van het kerkje niet te zeer in de kaart te spelen. De aanwezigheid van monitorluidsprekers aan de voeten van de muzikanten was daardoor verrassend, maar volgens Brouwer nodig omdat er zo zacht gespeeld moest worden.

Het welbekende geklater van de kora bleef door de bedeesde inzet van Diarra enigszins achter in het klankbeeld, maar met zijn verfijnde getokkel op de ngoni revancheerde hij zich moeiteloos. Ook Hoop beperkte zich tot het hoognodige en nam pas helemaal aan het einde de gelegenheid te baat om de vellen van zijn trommels er even flink van langs te geven.

Brouwer en Akihary zijn zo op elkaar ingespeeld dat ze zelfs bij de meest grillige ritmische figuren en in de hoogste versnelling naadloos in elkaar haken. Grappig blijft het contrast tussen de naar binnen gekeerde Brouwer, die zijn grijze manen gebruikt als gordijntje, en de immer goedlachse Akihary, die elk publiek voor zich weet te winnen. Als geen ander paart ze zeggingskracht aan fabelachtige techniek. Niet alleen beschikt ze over een enorm bereik, maar zelfs op fluistersterkte heeft ze haar stembanden nog volledig onder controle.

Maar hoe zat het dan met die woestijn? Die kwam als aangename verrassing tijdens de tweede set, in de gedaante van een loom wiegende groove zoals we die kennen uit de desert blues van Ali Farka Touré. Wie hem inzette, viel achteraf niet meer te achterhalen. Opeens was 'ie er, en vormde een gespreid bedje voor een getokkelde dialoog waarin gitaar en ngoni sierlijk om en door elkaar heen kringelden. Ik hoop dat Boi Akhi hem 'er in houdt', die woestijnblues.


meer blogs
Ton Maas - 17 september, 2023
Ton Maas - 10 augustus, 2023
Ton Maas - 10 juli, 2023
Ton Maas - 20 januari, 2023
Ton Maas - 24 november, 2022
Ton Maas - 28 augustus, 2022
Ton Maas - 3 september, 2022
Ton Maas - 29 augustus, 2022
Ton Maas - 22 augustus, 2022
Ton Maas - 13 augustus, 2022