Ella/Foy – Walking In The Space10 juli, 2018

10H / Xango

Wat de distributeur van dit schijfje bezielde om het ter recensie toe te sturen aan een wereldmuziekplatform, is me niet duidelijk, want er kan geen twijfel over bestaan dat het hier popmuziek betreft. Maar goed, het kwam hier terecht en dan wordt het ook bekeken, beklopt en beluisterd. Ik moet bekennen dat de verleiding groot was om deze productie van het Franse gezelschap Ella/Foy eens lekker vilein te gaan villen. Fransen die in het Engels zingen? Ik dacht eigenlijk dat het daar bij wet verboden was. Echt veel kaas hebben ze er ook niet van gegeten. Alleen al de titel! Het zal toch niet? dacht ik nog. Maar ja hoor, het blijkt wel degelijk om een ruimtewandeling te gaan. En dat is niet de enige uitglijder. Zo is in het openingsnummer sprake van een ‘ice time’ en bandlid Romain Deruette bespeelt volgens de bijsluiter een Fender Rhode. Hoewel, misschien is die ‘s’ wel gewoon van het merkplaatje afgebroken en weet de goede man niet beter.
Maar toen zette ik het schijfje op en hoorde voor het eerst de stem van zangeres Hélène Foyalle. En die stootte me niet alleen af, maar zoog me tegelijkertijd ook onweerstaanbaar naar binnen. Op onnavolgbare wijze paart de Française het irritante van Kate Bush aan het meeslepende van Billie Holiday. Het lijkt soms wel of ik Karen Dalton hoor. Die naam zegt u misschien niks, maar een groter compliment kan ik bijna niet maken. (zie de Spotify-link helemaal onderaan) Niet dat ze zo gekweld is als de aan drank en drugs verslingerde Amerikaanse destijds was, maar ze heeft wel die triller, die snik en de scherpte in de keel.
De liedjes op het album zijn bovendien zonder meer plezant en voorzien van fijne, transparante arrangementen waarin de contrabas van de al genoemde Deruette veelvuldig zijn heilzame gebrom laat horen. Een eervolle vermelding verdient ook Bruno Tredjeu, die met zijn mondharmonica ragfijne en vaak zeer verrassende sierlijstjes aanbrengt. Wat in eerste instantie begon als een wat sarcastische onderneming om een cd eens lekker af te branden, liep uit op een verrassend plezierige luistersessie. Van harte aanbevolen! (Ton Maas)

«« terug naar overzicht