Amariszi – Babel Fish8 februari, 2017

AAC / Music & Words

Het visje uit The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, waarnaar het nieuwe album van Amariszi is vernoemd, mag dan behulpzaam zijn bij het verstaan van allerlei talen,  dat wil nog niet zeggen dat die dan ook op overtuigende wijze van de tong rollen zoals bij zangeres Merel Simons het geval is. Negen talen maar liefst passeren de revue en daar zitten behoorlijk lastige tussen, zoals Turks en Hongaars. Voor de luisteraar was het overigens wel handig geweest als het babelvisje van Douglas Adams daadwerkelijk was meegeleverd, want van sommige nummers heb ik geen idee waar ze over gaan. De teksten zijn namelijk alleen afgedrukt in de oorspronkelijke taal.
Maar dat is dan ook het enige echte minpunt aan dit fraaie nieuwe album. Amariszi mag dan nog veel van de uiterlijke kenmerken van een balkanorkest bezitten, muzikaal zijn zal allang andere wegen ingeslagen. Het is grappig om te constateren dat juist het stuk dat jazzcat Oene van Geel voor ze schreef, tot de meest balkanachtige van de plaat behoort. Met accordeonist Kay Krijnen heeft de groep een componist in huis die het kameleontische karakter van Amariszi optimaal weet uit te buiten. De bezetting van het twaalfkoppige ensemble is zodanig dat zonder enige hulp van buiten geschakeld kan worden tussen Bulgaarse hinkstapritmes, dampende funk en jachtige ska. Vuig is de veeg die Peer Thielen met zijn gierende elektrische gitaar uitdeelt in Reflecting Scars, rechtstreeks vanuit de hogedrukpan van de heavy metal.
Zangeres Simons overtuigt juist door de expressie de meeste tijd klein te houden. Zo weet ze ondanks de haar omringende herrie een zekere intimiteit te creëren. Bovendien komt daardoor die ene keer dat ze wel een scheur op zet, met extra kracht binnen. Maar waar ze vooral in uitblinkt, is de geraffineerde timing waarmee ze haar lichte stem ondanks de decibels weet los te zingen van de begeleiding. In het spannende refrein van Ein Ewiger Tanz rijgt ze de tekst door de staccato gespeelde riff heen op een manier waaraan Rickie Lee nog een puntje kan zuigen. Kippenvel. (Ton Maas)





«« terug naar overzicht