Sharp Wood – The Sharp Wood Years31 januari, 2018

SWP / Music & Words

Dat hout vlijmscherp kan zijn, weet iedereen die wel eens een splinter in z’n vinger heeft gehad. En hoewel het tweede album van Sharp Wood ooit de naam Splinter meekreeg, moeten we bij hun muziek toch vooral denken aan andere vormen van scherpte: van musiceren op het scherpst van de snede bijvoorbeeld, of van priemende concentratie. Want dat is wat je als luisteraar bij de kladden grijpt, ook al is er eerst vier stukken lang niets anders te horen dan een drumstel en wat percussie. Wie bereid is zich daaraan over te geven, zal echter ontdekken hoe melodieus slagwerk kan zijn! Deze voodoo-jazz, zoals Michael Baird de muziek van Sharp Wood in de liner notes noemt, werd niet gemaakt als onschuldig tijdverdrijf of amusement, maar als een soort spirituele beoefening, bijna als sacrament.
Het zal wel niet religieus bedoeld zijn, maar het album heeft wonderlijk genoeg de vorm van een drieluik of drie-eenheid, want de stukken zijn afkomstig van de drie albums die Sharp Wood in drie verschillende incarnaties gedurende zijn tienjarig bestaan maakte, met drummer Michael Baird als onveranderlijke spil.
Als track 5 van start gaat, is het na ruim een kwartier onversneden trommelwerk wel even wennen als toetsenist Albert van Veenendaal al na enkele tellen een bijtend akkoord toedient, waarbij zijn synthesizer op z’n minst de suggestie wekt een blazerssectie te willen zijn. Hoewel spaarzaam ingezet, zorgen synth, vibrafoon en sopraansax voor een kanteling in het klankbeeld, zij het zonder hegemonie van de ritmetandem te ondermijnen.
Met Wazza Time, het negende van de twaalf stukken, zijn we aangeland in 1993 bij de derde en laatste incarnatie van Sharp Wood, nu met Michiel Borstlap aan de toetsen. Met als voorstuwing een minimalistisch pianomotief slaat de groep een bedachtzamer toon aan. Klavier en klankstaven nemen een dominantere positie in, hoewel Baird de Afrikaanse silimbaxylofoon toch vooral inzet als vehikel voor de ‘groove of ages’. Pas helemaal aan het einde van het album is het tijd voor verstilling. Die wordt omzichtig ingetekend door Bortstlap op piano met een absoluut minimum aan vingerbewegingen, waarna Ben Gerristens marimba ook weer met gepaste terughoudendheid enkele van de open plekken mag invullen. Maar dan zijn we wel dik een uur enerverend musiceren verder en is het fijn om weer wat op adem te mogen komen. (Ton Maas)

«« terug naar overzicht