3MA – Anarouz 7 januari, 2018

Mad Minute / Xango

Ik was eigenlijk nogal verbaasd dat de drie heren van 3MA hun destijds verrassende tokkelavontuur nog eens dunnetjes over gingen doen. Na een project dat zó jubelend werd ontvangen als hun eerste fijnbesnaarde dialoog tussen Marokkaanse, Malinese en Malagassische traditie, is het soms beter het daar bij te laten, zeker als vaststaat dat overtreffen er zeer waarschijnlijk niet in zit. Het leek me dan ook logisch dat ze niet opnieuw zouden inzetten op virtuositeit, maar juist op sterke composities met beklijvende melodieën. Maar helaas: het titelstuk waarmee dit nieuwe album opent, is ronduit routineus. Na een wel degelijk sprankelende intro laten twee van de drie heren de lopende band draaien en mag de derde over dat gekabbel een stukje improviseren, waarna de rollen keurig afgemeten worden omgewisseld. Voor de broodnodige afwisseling is een gastpercussionist aangetrokken, die op enkele tracks voor ritmische ondersteuning mag zorgen, maar dan wel zonder al te veel aandacht naar zichzelf toe te trekken.
Aan de oppervlakte lijkt er overigens niet eens veel aan de hand: er wordt als vanouds bekwaam en sierlijk getokkeld en de muziek doet haar werk als behaaglijk straalkacheltje of warm bad. Maar in vergelijking met het titelloze debuutalbum van een paar jaar geleden valt het gemis aan ideeën wel degelijk op.  
Daarmee lijkt het lot van dit tweede album misschien bezegeld, maar vreemd genoeg is besloten een aantal echt veel sterkere stukken voor het laatst te bewaren, dus even doorbijten loont. Want in Mariam, de zevende track, hanteren de heren zowaar de toverstok. Bijna als op de tast lijken de muzikanten te zoeken naar de melodische uitweg en sleuren je als luisteraar zonder pardon mee naar het puntje van je stoel. Alwaar je vervolgens om de oren wordt geslagen met het verrassende Aretina, waarin Rajery het vocale voortouw neemt en zijn stem laat klateren en jubelen.
Ook de twee laatste nummers overtuigen, dankzij fraai uitgekiend ensemblespel en verrassende tempowisselingen die de zaak scherp houden. Op die manier slagen Sissoko, Rajery en El Maloumi er toch in een sterke laatste indruk achter te laten, die bovendien nieuwsgierig stemt naar hun live-optreden. Want Sissoko mag dan op de bühne een saaie piet zijn, El Maloumi en vooral Rajery hebben zich al eerder bewezen als flamboyante performers. (Ton Maas)





«« terug naar overzicht