Ifriqiyya Electrique - Rûwâhîne11 mei, 2017

Glitterbeat / Xango

Je kunt van alles inbrengen tegen het mengen van Afrikaanse tradities met geavanceerde technologieën, bediend door westerse muzikanten. Je kunt het toeëigenen noemen, of een eigentijdse vorm van culturele kolonisatie. Je kunt er desgewenst allerlei wetenschappelijk klinkende termen tegenaan gooien. Maar als je vanaf de eerste tonen onderuitgehaald en meegesleept wordt, kun je beter het zwijgen ertoe doen. Dat is precies wat Rûwâhîne teweegbrengt. De basis is een trance ritueel van bezetenheid dat uitgevoerd wordt door afstammelingen van West-Afrikaanse slaven in Tunesië, een mengeling van islam en animisme. Daarin nodigen geesten (de rûwâhîne) hun dragers uit om in een extatische ceremonie meer ontvankelijk te worden. Bezwerende zang, waarin een groep en een solist in toenemende snelheid en intensiteit lijnen over en weer kaatsen, trommels en vingercymbalen vormen een indrukwekkende, vibrerende kern waar elektronica en elektrische gitaar opwindende lagen overheen schilderen. Hoe bassiste Gianna Greco en gitarist François R. Cambuzat (beiden ook bespelers van digitale apparatuur) daarin verzeild geraakt zijn, wordt niet duidelijk uit de bijgeleverde informatie. Maar met hun bijdrage, geënt op punk en industriële muziek, hitsen ze de klanken op naar riskante waarden. Blijkbaar zal deze combinatie de Europese podia langsgaan. Doorgaans is een cd een wat verflauwde afschaduwing van de muziek zoals die live gebracht wordt. Als dat ook geldt voor Ifriqiyya Electrique, dan is het raadzaam om de zaal te bekleden met brandwerend materiaal, de sprinkler na te lopen en kwistig verkoelende dranken rond te delen. Het zou wel eens nodig kunnen zijn. (René van Peer)

«« terug naar overzicht