Pentangle – Finale8 februari, 2017

Topic / Music & Words

Hoewel de beide oprichters van dit legendarische vijftal alweer een tijdje dood zijn, verschijnt nu pas de registratie van hun allerlaatste optredens in de oorspronkelijke bezetting uit 2008. Het was hun afscheidstournee maar ook een reünie, want Pentangle had sinds de gloriejaren van weleer heel wat verschillende bezettingen gekend.
Nauwelijks nieuw repertoire dus op dit dubbelalbum, maar wel een zorgvuldige selectie uit het repertoire van de band, met de nadruk op de eerste twee albums. Voor een diehard fan als ondergetekende was de meest brandende vraag natuurlijk of deze reprise tot de categorie ‘must have’ behoort. En ja hoor: de eerste twee nummers maken al meteen klip en klaar duidelijk dat van slijtage geen sprake is. Let No Man Steal Your Thyme – destijds het overrompelende openingsnummer van de titelloze debuutplaat uit 1968 – staat nog steeds als een huis. Het tempo ligt een tikje lager dan voorheen, maar het samenspel van de gitaren, contrabas en slagwerk is nog even hecht als ooit tevoren. De ritmesectie zorgt voor zowel fundering als drive en zowel Terry Cox als Danny Thompson blinken uit in subtiele detaillering. Ragfijn is ook de complexe interactie tussen de twee getokkelde gitaren, maar wel minder duizelingwekkend, want nu John Renbourn elektrisch versterkt speelt en Bert Jansch geheel akoestisch, kan je beide partijen veel beter onderscheiden.
De echte revelatie van dit retrospectief is zangeres Jacqui McShee. Niet alleen haalt ze nog altijd moeiteloos de hoogste noten die nodig zijn voor nummers als Once I Had a Sweetheart, haar vertolkingen van de ‘klassiekers’ is een stuk doorleefder geworden. Mede-oprichter Bert Jansch is eigenlijk de zwakste schakel in het geheel. Hij was al geen geweldige zanger, maar klinkt hier onvaster dan ooit. En ook ritmisch laat hij hier en daar steekjes vallen, zoals in het hels moeilijke intro van Bruton Town. Maar dat is ook de enige kritische noot die wat mij betreft te kraken valt over dit fraaie tweeluik. (Ton Maas)





«« terug naar overzicht