Sam Lee & Friends – The Fade in Time2 maart, 2015
Hoe sterk en origineel het ook was, Sam Lee’s debuutalbum Ground of its Own blijkt achteraf niet meer dan een opmaat te zijn geweest naar het onontkoombare meesterwerk dat de jonge Brit ons nu in de maag splitst. De arrangementen zijn nóg gedurfder dan drie jaar geleden en ook als zanger is Sam duidelijk gegroeid. Vooral in de ingetogen en verstilde ballades valt op hoe fraai en subtiel de kleine melodische versieringen zijn waarmee zijn stem van de ene naar de andere toon meandert. Een vergelijking met de acrobatische tahrir uit de klassieke Perzische zang is zeker niet misplaatst, en dan hebben we het over een kunstvorm waar de groten uit Iran vaak vanaf hun zesde hebben geschaafd en gepolijst. Luister maar eens naar Bonny Bunch of Roses of naar het beklemmende Lord Gregory. Kippenvel! Daarmee zijn we ook meteen aangekomen bij een van de absolute hoogtepunten van de plaat. Bij wijze van eerbetoon laat Sam zijn interpretatie voorafgaan door een aandoenlijk fragment van een veldopname uit 1956, waarin Charlotte Higgins in haar prachtige Schotse accent met rrrollende ‘r’ vertelt hoe ze de ballade lang geleden leerde kennen als gedicht. Zo illustreert Lee ook meteen zijn dubbele ambitie: hij is een fervent beoefenaar en pleitbezorger van het oude ambacht van liedverzamelaar, maar transformeert die oude gezangen vervolgens rücksichtlos tot eigentijdse kunst. Het zou best eens zo kunnen zijn dat we hiermee nu al de plaat van het jaar te pakken hebben! (Ton Maas)
Sam Lee is actief betrokken bij het Song Collectors Collective.
«« terug naar overzicht
