Amine & Hamza – Fertile Paradoxes10 juli, 2017

Arc / Music & Words

Met het Britse label Arc is het vriezen of dooien. Soms vraag je je af onder welke steen ze déze muzikanten nou weer gevonden hebben, dan weer rol je van je stoel van verbazing. Hetzelfde geldt wonderlijk genoeg ook voor de vormgeving van de hoesjes. Die zien er vaak routineus en weinig inspirerend uit, maar een enkeling is  dan opeens toch weer fraai vormgegeven.
Het album van Amine & Hamza, bijgenaamd The Band Beyond Borders, behoort zowel qua uiterlijk als inhoudelijk tot de positieve uitzonderingen. De kleine lettertjes helemaal onderaan het hoesje doen al meteen de oren spitsen. Want onder de gastmusici bevindt zich niemand minder dan de Indiase topvocaliste Kaushiki Chakrabarty. En ook cellist Vincent Ségal zal voor de meeste wereldmuziekliefhebbers geen onbekende meer zijn, zeker sinds zijn succesvolle duoproject met koraspeler Ballaké Sissoko. Ismail Lumanovski is hier te lande weliswaar nog geen ‘household name’, maar maakte met de NY Gypsy All Stars veel indruk tijdens de afgelopen Music Meeting. Klap het hoesje open en je oog valt op een warme aanbeveling door niemand minder dan Anouar Brahem. Kortom, dit kan bijna geen kattenpis zijn.
Spleen, het ruim tien minuten durende openingsnummer, maakt dat ook meteen duidelijk. Het zeskoppige ensemble dat wordt aangevoerd door de Tunesische broers Amine (ûd) en Hamza (kanun, zang) Mraihi, speelt met woordloze zang van Chakrabarty al meteen een bedwelmende troefkaart uit. In Love Is an Eternal Journey mengt violist Baiju Bhatt zich nadrukkelijker in het gewoel en schakelen ook de percussionisten Prabhu Eouard en Fredrik Gille naar een hogere versnelling.
Brahim’s Dream – u voelt hem al aankomen – lijkt daarna in eerste instantie een oase van rust en bespiegeling, waarin de sopraansax van Valentin Comus alle ruimte krijgt om sierlijke krullen te trekken. De rust is echter van korte duur, want al na amper een minuut raakt het hele ensemble in een stroomversnelling waarin roffels op trommelvellen en rollers uit snaren over elkaar heen buitelen van opwinding. Na een orgastische climax uit de sopraansax belanden we weer in rustiger vaarwater, zodat het subtiele getokkel van Amine optimaal kan worden genoten.
Fertile Paradoxes biedt een duizelingwekkende rondreis door muzikale landschappen waar je nauwelijks een label kunt hangen. De invloeden komen letterlijk van overal en nergens: muziek met onmiskenbare Arabische wortels krijgt de ene keer een Indiaas tintje om vervolgens een vrijage aan te gaan met jazz of met westers klassiek. Maar ook funk en rock worden liefdevol in huis gehaald. Dat lijkt misschien verwarrend, maar die verwarring is zo vruchtbaar dat het resultaat paradoxaal genoeg volstrekt vanzelfsprekend klinkt. Precies goed dus, die titel. (Ton Maas)






«« terug naar overzicht