Elza Soares - The Woman at the End of the World5 augustus, 2016

Mais Um Discos / Xango

De eerste noten die Elza Soares zingt op The Woman at the End of the World, zetten je spectaculair op het verkeerde been. Een krakerige stem waar de jaren zich in alle barstjes en rimpels in genesteld hebben. Een doorleefdheid die eerder lijkt terug te blikken dan zich te verheugen op wat komen gaat. Wat zich vervolgens aandient is een complete verrassing. De Braziliaanse zangeres - dit jaar 79 geworden - laat zich eerst omringen door een stemmig strijkkwartet. Daar voegen zich een synthesizer en een elektrische gitaar bij. Vanaf dat moment gaat in stapjes de beer los. Soares bloeit op, het tempo gaat omhoog, ze klimt hand over hand naar hogere registers. Ze houdt het gesluierde timbre, waar soms schaamteloze reutels in doorklinken. In alle rust drijft ze de spanning op, maar onderhuids wakkert ze een zwoel broeien aan tot de vlammen hoog oplaaien. Als je dit album afzet tegen vroeger werk, bekruipt je het gevoel dat het haar eigen wereld is waarvan ze de uiterste grens bereikt heeft. Op platen uit de jaren zestig en zeventig hoor je een soepele stem die de belichaming is van zinnelijke latijnse dansen. Het podium waarop ze moet opereren staat echter vol clichématige blazers, die haar innige sensualiteit reduceren tot een vette knipoog. Een gimmick die ze vaak toepast is een kelig raspende melodie, als een echo van de gezongen trompetimitaties van Louis Armstrong. Na de millenniumwisseling waagt Soares zich aan combinaties met ritmes en productietechnieken uit de dance, maar laat zich overvleugelen door al te opdringerige arrangementen. Op dit album lijkt ze de ideale en opwindende synthese gevonden te hebben tussen haar inmiddels verschoten samba’s en een nieuw geluid. Hoeveel tijd van leven ze nog heeft, weet ik niet, maar The Woman at the End of the World kan een opzienbarende wederopstanding zijn. Of het is een meeslepende zwanezang. (René van Peer)





«« terug naar overzicht