Kalverliefde. Typisch iets voor tieners, zou je zeggen, maar de blikken die Simone Sou en haar partner Oleg Fateev gisteravond tijdens On The Roof in Amsterdam-Noord wisselden met hun nieuwe 'verovering', gitarist Eran Har Even, spraken boekdelen: opgewonden, totaal op elkaar gefocused en stralend van plezier. Het was dan ook liefde op het eerste gehoor geweest, die korte gezamenlijke jamsessie van enkele minuten, waarbij ze - zo vertelde Oleg na afloop - meteen wisten: 'Hij is het! En dat is echt heel bijzonder, want als groep laat je niet zomaar iemand toe in de gelederen.'


Organisator en programmeur Felix Hildenbrand bekende vooraf dat hij niet had kunnen kiezen tussen de twee trio's die Sou als percussionist en slagwerker met elkaar gemeen hebben. 'Dus dan maar allebei', concludeerde hij met een grijns. Het resultaat: niet de gebruikelijke twee sets van drie kwartier elk, maar twee volledige concerten op één avond, die daardoor tot bijna middernacht duurde.



Sou begon haar eerste optreden - met echtgenoot Fateev en hun nieuwe 'vlam' Har Even - even na half negen in haar eentje, met een bijna rituele rondgang over het podium, waarbij ze stampend als een sjamaan de onzichtbare geesten leek te willen bezweren. Nadat eerst Fateev zich bij haar had gevoegd, was de beurt aan Har Even om zijn opwachting te maken.


Gedrieën wierpen ze zich op het nummer The Observer, afkomstig van een eerdere soloplaat van Simone, en meteen werd duidelijk waarom Eran zo'n perfecte match is. Met zijn elektrische gitaar - model stratocaster - een octaaf lager gestemd dan normaal - en eigenzinnige spelopvatting neemt hij een kameleontische positie in door de grooves van Sou van verrassende accenten te voorzien en tegelijk melodisch weerwerk te bieden aan Fateev. Soms doet hij denken aan een funky zoevende bassist, maar daarmee doe je hem tekort, want hij levert ook de scherpte en de dwingende toon die je mag verwachten van een leadgitarist.

Wát ze gedrieën spelen, beek eigenlijk niet eens zo belangrijk. Dát ze het doen, is wat telt. Want dan voltrekt zich telkens weer een klein alchemisch wonder van versmelting en transformatie, iets dat opstijgt, een eigen leven lijkt te hebben en alle aanwezige hoofden en harten vult én optilt. Het is - om te herhalen wat Oleg telkens weer benadrukr: 'méér dan muziek. Het is iets spiritueels, het is liefde!' Als platte tekst mag dat een tikje klef klinken;  wie er bij was, weet wel beter.


Alsof het allemaal nog niet genoeg was om geheel in vervoering te raken van het gebodene, nodigde Simone na ruim een uur nog eventjes doodleuk een mystery guest uit om naar voren te komen. Het bleek niemand minder dan de vermaarde Braziliaanse blazer Carlos Malta - die 'vermomd' met hoed, zonnebril en nieuw gekweekt baardje al de hele tijd op de eerste rij had gezeten. Met niet meer dan een simpele rieten fluit van Indiaanse komaf boorde hij quasi achteloos onontgonnen lagen aan in het ensemblespel, om zich daarna weer bescheiden terug te trekken op zijn stoeltje.


Het tweede optreden van de avond - met gitarist en cavaquinhospeler Nelson Latif en pianiste Elisabeth Fadel - leek vanwege de meer traditionele bezetting en repertoire minder vrijheid te bieden aan Sou als slagwerker. Niet alleen bewees de kleine furie dat ze ook moeiteloos dienstbaar kan zijn, ze bewees dat spelbegrenzingen geen beperking van vernuft en creativiteit hoeven te zijn. Wat de ietwat onbewogen Latif aan charisma tekort kwam, werd door Sou met veel expressie gecompenseerd, daarbij vanuit de flank geassisteerd door de goedlachse Fadel.


Dat ook het tweede deel van de avond tot een sensationele climax kwam, was zeker ook te danken aan Malta, die dit keer zijn sopraansax tevoorschijn haalde voor een vriendendienst van grote klasse. Want niet alleen tekende hij voor een paar jubelende solo's waar je haren van overeind schoten, maar ook hij betoonde zich vooral dienstbaar aan het geheel, door uiterst zorgvuldig de plekjes uit te kiezen waar zijn bijdrage meerwaarde kon hebben. Dit was nou typisch een van die zeldzame concerten die je na afloop het gevoel geven volledig vervuld te zijn - alsof je nooit meer naar iets anders hoeft of wil luisteren. Dat gevoel verdwijnt na een tijdje wel weer, weten we inmiddels (gelukkig ook maar!). De herinnering eraan beslist niet. Die blijft echt nog een héle tijd springlevend!