Sevdah wordt wel het Bosnische levenslied genoemd, maar anders dan het levenslied bij ons wordt sevdah in Bosnië beschouwd als een zaak van levensbelang, ongeveer zoals in Portugal de fado. Tot de jonge generatie sevdahzangers die het genre nu tot ver over de landsgrenzen bekendheid geven, behoort naast Amira Medunjanin ook Damir Imamovic. In eigen land is die achernaam veelzeggend, want voor zover je zou kunnen spreken van sevdah-royalty, hoort daar zeker de familie Imamovic bij. Zowel Damirs grootvader Zaim als zijn vader Nedžad en tante Dula zijn opgenomen in de Sevdah Hall of Fame.


Maar Damir treedt niet zomaar in de voetsporen van zijn illustere familieleden. Hij ziet zichzelf weliswaar als drager van de traditie, maar acht het ook zijn taak om de sevdah te vernieuwen. Dat doet hij door het genre te ontdoen van de mierzoete en valse sentimentaliteit die er maar al te vaak aan kleeft, en door de eeuwenoude Turkse wortels van de sevdah opnieuw in ere te herstellen. Daartoe reisde hij veelvuldig naar Turkije om er kennis op te doen bij meesters als Derya Türkan, Erkan Ogur en Ahmet Abdullah.


Gisteravond was Imamovic in Amsterdam voor een optreden met Sevdah Takht, de groep die hij enkele jaren geleden vormde en waarmee ik hem eerder zag tijdens de Womex in Boedapest (2015). Alleen al door de ongebruikelije bezetting van viool, basgitaar en 'wereldpercussie' moderniseert hij er de sevdah mee, maar een overtuigend succes vind ik het nog altijd niet. Met name basgitarist Ivan Mihajlovic is een zwakke schakel in het geheel. Slagwerker Nenad Kovacic kan aardig meppen, maar doet dat te veel (en te hard) en violiste Ivana Duric is niet meer dan een bekwaam uitvoerder van wat haar is opgedragen.


Het lever een merkwaardige onbalans op: aan de ene kant is Damir zelf de zwaargewicht die de rest een beetje 'wegspeelt', maar aan de andere kant dwingt het ensemblespel hem vaak om als zanger 'voluit' te gaan. Niet dat hij dat niet aan zou kunnen - hij beschikt over een formidabele en zeer indringende stem - maar het dynamisch bereik daarvan komt in deze setting maar mondjesmaat uit de verf.


Nergens werd dat gisteravond in het Zonnehuis in Amsterdam-Noord zo duidelijk als tijdens de toegift. Helemaal in z'n eentje zong Damir het aangrijpende Dva se Draga, een versje over verboden liefde uit de volkspoëzie dat hij zelf van een melodie voorzag. Van fluisterzacht prevelend tot schreeuwend van smart, met uithalen tot in de allerhoogste regionen (eat your heart out Dhafer Youssef!) deed hij het geroezemoes in de zaal binnen enkele seconden verstommen. Het is dat er geen speld viel. Daar hadden we wel meer van willen horen!