Het succes van festivals als Le Guess Who? heeft voor programmeurs van gerenommeerde wereldmuziekpodia van weleer, zoals Tropentheater en Rasa, ongetwijfeld een wrange bijsmaak. Jarenlang hebben zij immers moeite gedaan om muziek uit verre uithoeken van de wereld van context te voorzien en bij voorkeur in samenhang te presenteren, om vervolgens door pers en subsidiënten te worden afgedaan als stoffig en weinig relevant.

En dat terwijl Le Guess Who? niet alleen volle zalen trekt - wat niemand ze zal misgunnen - maar bovendien in alle toonaarden bejubeld wordt in de pers. Dat Robert van Gijssel daarbij in een voorbeschouwing in de Volkskrant over Le Mystère des Voix Bulgares klakkeloos het verhaal volgens (de erven) Marcel Cellier overneemt zonder ook maar een woord vuil te maken aan diens 'cultuurroof' van Bulgaarse kunstmuziek, waardoor de scheppers van dit fraais - de componisten Nikolai Kaufmann en Filip Kutev - gedwongen waren hun werk onder nieuwe namen als 'Bulgarian Voices Angelite' te slijten, getuigt van een wel heel weinig kritische blik.

In NRC doet Leendert van der Valk nauwelijks onder voor Van Gijssel, als hij hetzelfde Les Mystères omschrijft als 'traditioneel' Bulgaars vrouwenkoor. Ook daar blijkbaar geen notie van het feit dat het hier om kunstmuziek gaat - weliswaar geworteld in traditie, maar wel degelijk gecomponeerd en gearrangeerd.

Al die moeite om bij het programmeren van 'exotische' muziek te zorgen voor extra achtergrondinformatie en broodnodige nuance, was blijkbaar overbodig - in elk geval waar het de waardering vanuit pers en subsidiënten betreft. Het tijdperk van de wereldmuziek lijkt te worden opgevolgd door dat van de wereld als grabbelton.