Aan de Cubaanse pianist, componist en bandleider Manuel 'Manolito' Simonet de eer om de Afro Latin Night van deze Music Meeting af te sluiten. Lees het concertverslag, geschreven door Jaïr Tchong. In de middag deed Tchong een interview met Manuel Simonet in de Mixed Media Lounge. Hiervan schreef Erk Willemsen een verslag.

De Trabuco in kleine bezetting in de Mixed Media Lounge

Übercool komt Simonet aanlopen in de Mezzo-tent voor het interview en mini-concert in de Mixed Media Lounge. Charisma en vriendelijkheid in één persoon gecombineerd, is Manuel Simonet een van de meest vooraanstaande Cubaanse bandleiders. In zijn gevolg treden bassist Juaquín García Mejías, slagwerker Héctor Randy Olmo en maar liefst drie zangers aan. Simonet speelt een themaatje op de piano voor een korte soundcheck, en daar gaan ze al. Deze muziek staat als een huis, of beter gezegd: loopt als een bezielde machine. Direct staan de aanwezige salsadansers op en is het feest in de Mezzo.

Communicatieve afstand
Jaïr Tchong opent het gesprek met de vraag naar de achtergrond van Manolito's grootste hit Marcando la Distancia (uit 1997 en sindsdien wereldwijd een verplicht nummer voor iedere salsa-dj wanneer de dansvloer te leeg oogt). 'Poëzie is datgene wat verloren gaat in vertaling' luidt een bekend gezegde, en we moeten hieraan denken omdat de communicatie tussen vragensteller, tolk en musicus niet helemaal gaat zoals je zou verlangen. Waar de vragensteller op zoek wil gaan naar diepere tekstuele motieven binnen het meesterwerkje Marcando la Distancia, komt de ietwat verbauwereerde Simonet niet verder dan dat hij met dit nummer vooral de artistieke afstand van Manolito ten opzichte van de andere Cubaanse groepen wilde benadrukken. Inderdaad: het markeren van de afstand.

Vraag twee: kan Simonet iets vertellen over het prachtige album Para Que Baile Cuba, hun album uit 2000? Wederom lijkt de bandleider niet te begrijpen wat hier wordt bedoeld - heeft hij immers niet inmiddels zo'n achttien albums uitgebracht die allemaal even goed zijn? Maar wat onderscheidt zijn muziek dan van die van andere Afro-Cubaanse bands? Waarom is die Trabuco-sound zo onweerstaanbaar en uniek?
Gevraagd naar de volgens hem meest interessante artistieke ontwikkelingen binnen de Cubaanse muziek drukt Simonet de interviewer bij wijze van antwoord het nieuwste album van Manolito in zijn handen. Een uitstekend antwoord, dat ook symbool mag staan voor het zelfvertrouwen van Simonet!

Unieke combinaties in de Mezzo
De charme van de Mixed Media Lounge is dat hier zeker niet alleen wordt gepraat, maar dat er altijd bijzondere concertjes te zien zijn van groepen die op het hoofdpodium in grotere bezetting spelen, of zelfs unieke combinaties van musici, zoals Cory Henry en Carlos Malta op de eerste dag van de Music Meeting van dit jaar.
We willen dus snel naar de muziek, dus de laatste vraag luidt of Simonet denkt of (en hoe) de Cubaanse muziek zal veranderen, mocht de grote leider toch ooit dan echt het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen. Met soeverein gemak (we zouden bijna schrijven: met grote afstand) geeft Simonet het antwoord:'De Cubaanse muziek blijft altijd voortbestaan, met of zonder Castro.' En zo werd het korte interview met Manolito besloten in de geest van deze gedachte: politiek is een tijdelijk verschijnsel, muziek heeft eeuwigheidswaarde.
(Erk Willemsen)

Concertverslag Manolito y su Trabuco

Het middagconcert in de Mezzo van Manolito y su Trabuco werd besloten met Marcando la Distancia in een kleine bezetting. Met het avondconcert in de Apollo bewees de Trabuco nog steeds tot een van de meest smaakvolle ensembles van Cuba te behoren. Moderne Cubaanse muziek (we noemen het hier maar geen salsa, want dat horen Cubanen liever niet - salsa is een marketingterm uit het New York van de jaren zeventig) is voor de luisteraar die dit nog niet eerder live heeft meegemaakt beslist een heftige ervaring.


De spatzuiver en organisch synchroon samenspelende blazers, de orkaan van ritmes, en niet te vergeten, de drie zangers op de voorgrond komen als een stoomwals op je af. Veel meer dan alleen timba (zoals veel moderne Cubaanse groepen) klinkt in de inventieve arrangementen van Simonet de hele Cubaanse muziekgeschiedenis door. Ook oudere stijlen zoals charanga (waarin violen en fluiten domineren) en danzón hebben hun invloed binnen de schitterende composities van Simonet.

Timba met licht, lucht en ruimte
Timba, ontstaan in het kielzog van voorlopers als Los Van Van (twee jaar geleden nog op de Music Meeting te zien), is inmiddels verworden tot een platte stijl. Veel groepen ontstijgen de cliche's niet en smeren de muziek volledig dicht, in een tempo dat doet vermoeden dat men permanent aan het Colombiaanse marcheerpoeder zit.
Zo niet Manolito y su Trabuco: al zijn composities blijven licht, lucht en ruimte ademen, terwijl ze qua groove niet onderdoen voor de hipste timbabands. Sterker nog: dit swingt, terwijl veel timba vooral vermoeiend klinkt op een gegeven moment. Een in het publiek aanwezige professionele slagwerker wees me op de jonge drummer die geen seconde zijn blik van Simonet af laat dwalen, en tegelijkertijd minstens vier ritmes onafhankelijk van elkaar blijft spelen.

Guajeos de Bach
Wat Manolito de ultieme Music Meeting-groep maakt: improvisatie staat hoog in het vaandel. Zoals alle Cubaanse groepen zoek je tevergeefs naar partituren: iedereen speelt uit het hoofd, en het wemelt van de improvisaties. Pianist Harold López-Nussa speelt spontaan een nummer mee, en tijdens de meest intense momenten van dit concert giert het van de muzikale energie op het podium. Terwijl veel salsagroepen op de automatische piloot spelen, klinkt de groep van Simonet als het orkest van Duke Ellington ten tijde van de befaamde plaat Live at Fargo, 1940.
Kenners wijzen bij de muziek van Simonet ook graag op de guajeos (pianomotiefjes) van de sympathieke pianist, die vol schijnen te zitten met contrapuntische grappen en inventieve omkeringen. Ineens dacht ik onwillekeurig: wat zou Bach van Manuel Simonet hebben gevonden?

(Jaïr Tchong)

Video's door Mattie Poels