De Mezzo, vaste locatie van de Mixed Media Lounge op Music Meeting, heeft de sfeer van een jazzclub. Jazzpianist Michiel Braam zet samen met vijf andere pianisten de sfeer met zijn Sixty Fingers (op zes piano's), voorafgaand aan het openingsitem van de Mixed Media Lounge, het live-interview en korte akoestisch optreden van Fatoumata Diawara en Roberto Fonseca, dat later op de dag vervolgd wordt met het grote concert in de Apollo. Een verslag van Jaïr Tchong.

De Mezzo oogt en klinkt dit jaar meer dan ooit als een intieme jazzclub. Jazzpianist Michiel Braam achter de vleugel, geflankeerd door vijf andere pianisten hebben de Mixed Media Lounge in de Mezzo zojuist officieel geopend met het stuk Sixty Fingers. Een heerlijk dwars en toch swingend stuk, waarin we invloeden van de hier te weinig bekende New Yorkse componist Robert Ashley terug menen te horen. Samen met het gekwetter der vogels zet Braam aldus meteen een prima sfeer in de Mezzo.

(foto Ton Maas) 

Zojuist was in de Mezzo het eerste artiestengesprek te zien: jazzjournalist Koen Schouten sprak met de Cubaanse pianist Roberto Fonseca en de Malinese zangeres Fatoumata Diawara (die later om 20.45 uur met band een volledig concert zullen geven in de grootste tent van de Music Meeting, de Apollo).



De Cuba-Mali-connectie is een prachtig thema dat de laatste jaren meer en meer door artiesten wordt uitgewerkt, met prachtige optredens en cd's als resultaat. Fonseca was echter door zijn tourschema te vermoeid voor een interview: veel kwam er niet uit, behalve dat hij zich met Fatoumata Diawara vrijer voelt voor jazzy improvisatie dan wanneer hij het standaard Cubaanse repertoire speelt. Fonseca werd bekend als begeleider van de Cubaanse vocalisten Omara Portuondo en Ibrahim Ferrer.

Ook Diawara (die onlangs nog een bijrol vervulde in de aangrijpende speelfilm Timbuktu) is dolblij met Fonseca: 'Alle ideeën komen spontaan vrij.' De connectiemogelijkheden tussen Malinese en Cubaanse muziek zijn dusdanig, dat ook Diawara er nauwelijks iets specifieks over kan zeggen, zo natuurlijk.

Het korte gesprekje werd besloten door twee stukken waarin hetgeen niet gezegd kon worden prachtig elegant werd gedemonstreerd. Een chacha waarin Diawara zich moeiteloos voegt met Malinese improvisaties, en een wat meer balladeachtig stuk. Kraakhelder zijn de bassist en gitarist ingevoegd, en de twee stukken maken meteen nieuwsgierig naar het hoofdconcert. In de Mezzo gaan we over naar de Silent Disco.

(foto Gerard Verschooten)

Het optreden van Fonseca en Diawara in de Apollo is wat betreft energie het eerste hoogtepunt van dit jaar. De eerste twee nummers zetten de toon voor een vlotte set upbeat afropop. Spannender wordt het in het derde nummer Connections, waarin het tempo omlaag gaat en speels het wederzijds transatlantisch grensverkeer tussen Cuba en Mali wordt uitgewerkt. Fonseca strooit subtiel met latin pianomotiefjes die als parels aan een ketting door de rest van de groep aaneen worden geregen.

Diawara's muziek is binnen de internationale afropop niet heel uitzonderlijk te noemen, maar dankzij Fonseca's spannende improvisaties, en zeker ook de kamele n'goni (Malinese luitvariant waaruit ultiem funky sounds komen), krijgt dit concert toch de noodzakelijke vlieghoogte om de Apollo te doen ontwaken.

Roberto Fonseca (foto Gerard Verschooten)



Fatoumata Diawara (foto Gerard Verschooten)