(Boom Pam op Babel Med gisteravond, foto's Joyce van Belkom)

Arme Boom Pam. Het leek de band uit Tel Aviv niet gegund, gisteravond op Babel Med in Marseille. Voor aanvang protesteerde er voor de festivalingang een handjevol mensen met Palestina-vlaggen tegen de samenwerking van het ‘foute’ Israëlisch consulaat met het wereldmuziekfestival. Dat consulaat had er onder meer voor gezorgd dat Boom Pam op het festival mocht spelen.

Dan was er nog kritiek van wat wereldmuziekliefhebbers (de wereldmuziekpolitie?), die het maar niks vonden dat deze banale rockband hier aantrad, tussen de West-Afrikaanse kora’s, Arabische luiten, fado en 'slavenzang’ uit La Reunion.

“Boom Pam, vind je dat wereldmuziek?” Een bassist uit het Hollandse kamp, die we hier verder niet bij naam noemen (Anne-Maarten van Heuvelen weet zelf heel goed over wie we het hebben), klonk oprecht verontwaardigd. “Ik vind het een trucje. Vanuit muzikantenoptiek zeker.”

Is een zowel Jiddische als Engelstalige band uit Tel Aviv die Arabisch, surf, westerse en oosterse rock(psychedelica), Grieks, klezmer en Balkan met tuba, elektrische gitaar, drums en keyboard tot een soms ultieme mediterrane (surf)sound mixt en onlangs nog als backing band fungeerde van de Turkse legende Selda 'wereldmuziek'?

Ach, ‘wereldmuziek’ of niet, de band rond zanger Uri Brauner Kinrot was op de afsluitende zaterdag showcasefestival Babel Med in Marseille een hit. De Chapiteau-tent, een van de drie podia op het festival in de Dock Des Suds, kon de belangstelling, van vooral jongeren, nauwelijks aan. Beveiligers werkten zich in het zweet om de bezoekersstroom in toom te houden en deden een beroep op het sense commune.

Is Boom Pam dan zo goed? Nee. 'Goed' is hier niet het juiste woord. Een wat rommelige zanger/gitarist die er af en toe behoorlijk naast zit (om over zijn malle hoedje nog maar te zwijgen), is niet ‘goed’, en ook de nieuwe organiste was nog niet helemaal ingewerkt, zo leek het. En dan werd er ook nog een tikkie ordinaire zigeunerdanseres ingehuurd.

De woorden ‘rammelend’ en ‘rock ’n roll’, liefst in die combinatie, zijn hier beter op z’n plek. Opzwepende beats, een pompende tuba en hoekige, hallucinerende gitaarritmes, resulterend in die typische, heerlijk deinende Boom Pam-groove, waarmee de band een frisse wind laat waaien door de soms toch wat vastgeroeste ‘wereldmuziekwereld’.

Ideale gangmaker voor op je Zwarte Cross of Paaspop. Maar net zo goed op Amsterdam Roots of Music Meeting.