Langzaam maar zeker sluipt de folk na een lange periode van opgetrokken wenkbrauwen de randstad binnen. In Rotterdam begon de victorie met het onverwacht grote succes van de Celtic & Balfolk Night in De Doelen, waarvan de derde editie twee weken geleden bijna tweeduizend bezoekers trok. Voor de verovering van de hoofdstad werd voorlopig nog een dekmantel gehanteerd, want accordeonist Tuur Florizoone en trekharmonicaspeler Didier Laloy, gevierde exponenten van de neofolk, werden in de agenda van het Orgelpark aangeduid als "jazz accordeonduo". 't Is maar hoe je het bekijkt. Ton Maas nam voor MixedWorldMusic een kijkje

door Ton Maas (tekst en foto's)

De twee barkrukken die in het Amsterdamse Orgelpark klaar stonden voor het optreden van Didier Laloy en Tur Florizoone, waren eigenlijk overbodig, want binnen de kortste keren slopen en dansten de twee om elkaar heen over de vloer in een aanstekelijk spel van uitdaging en verleiding, en bovenal plezier in het samen musiceren. Met hun composities dagen ze zichzelf en elkaar uit om grenzen op te zoeken en tijdens vrije improvisaties balanceren ze het liefst op het randje. De akoestiek van het voormalige kerkgebouw bleek zeer weldadig voor hun geheel onversterkte spel, zelfs tijdens het snelvuurwerk waarmee ze elkaar soms bestookten. Van de ongedwongen praatjes tussen de stukken door was helaas vaak weinig te verstaan. Die verdronken in de galm van de zaalversterking.

Wereld van verschil
Duidelijk werd in elk geval hoezeer beide instrumenten ondanks hun uiterlijke gelijkenis van elkaar verschillen. 'Ik snap echt niks van die trekharmonica', verklaarde Florizoone toen hij Laloy aankondigde. 'En ik ben vol bewondering voor Didier als ik hoor wat hij er uit haalt.' Laloy haalde zijn schouders op en antwoordde: 't Is eigenlijk heel simpel... Jij hebt maar een toon onder elke knop en ik twee. Da's alles.' Vervolgens demonstreerde hij het effect van afwisselend zuigen en pompen waarbij hij één knop van zijn trekharminica ingedrukt hield. En inderdaad hoorde je twee verschillende tonen, net als bij blazen en zuigen op de mondharmonica. Die twee zijn dan ook meer aan elkaar verwant dan de trekzak aan de accordeon. Florizoone liet zich daarop niet onbetuigd en perste een pompende groove met razendsnelle hoge trillers uit zijn accordeon. 'Kijk, daar begin ik niet eens aan', grijnsde Laloy.

Lego
Bij de aankondiging van een van de stukken merkte Laloy op hoeveel moeite veel muzikanten hebben met het verzinnen van titels voor instrumentale composities. 'Maar daar heb ik geen last van', vervolgde hij, wederom breed grijnzend. 'Ik heb namelijk vier kinderen. Die laat ik altijd mijn stukken horen en de eerste die zijn vinger opsteekt, mag er een titel aan geven. Daarom heet het volgende stuk Tragédie Légo, want mij zoon van zes beziet de hele wereld in termen van zijn legosteentjes.'

Psalmenpomp
Toen na vijf kwartier (zonder pauze) de laatste toon van het laatste nummer was weggestorven, kregen de heren een welverdiende ovatie toebedeeld. Die werd niet alleen in dank aanvaard, ze kwamen met genoegen terug voor een tweedelige toegift, waarbij Florizoone verrassend genoeg plaatsnam achter een gereedstaande psalmenpomp (trapharmonium). Er werd nog iets gemompeld over heiligschennis, maar dat was geheel onterecht, want muziek die met zoveel liefde gemaakt wordt, mag gerust als devotie worden aangemerkt.