(The landing of the Mothership, hoesbeeld van Parliament, 1975)

Kan dansmuziek bevrijden? Toevallig zag ik afgelopen weekend de documentaire over disco die 'popprofessor' Leo Blokhuis voor NTR maakte.

Mooie anekdotes van DJ Nicky Siano, die naar eigen zeggen als eerste drie draaitafels gebruikte, met geluidseffecten werkte en met stroboscopen en aankleding voor het eerst in New York een totaal nieuwe uitgaanservaring creëerde.

De documentaire laat fraai zien hoezeer disco een emancipatoire werking had: ontstaan in de underground gay scene werd de discotheek dé vrijplaats voor de manifestatie van het zelf, en de bijbehorende muziek en dans een geuzenvlag voor ontheemden en gediscrimineerden in de grootstad.

Wel jammer dat de documentaire de enorme invloed van P-Funk en latin muziek onderbelicht. Je zou kunnen zeggen dat disco verwaterde P-Funk is, en juist de extravaganza van George Clinton en kornuiten, die niet terugschrokken van een landing van een complete UFO op het podium, speelde een grote rol in de ontwikkeling van de disco.

DJ Nicky Siano zegt hieromtrent wel iets aardigs: Saturday Night Fever (film en plaat) was hét definitieve moment waarop disco schoksgewijs veranderde van obscuur underground fenomeen tot mainstream music for the masses. Als vormgever van die 'pure' early disco vonden Siano en zijn vrienden de Saturday Night Fever hype maar zo-zo, maar hij spreekt wel zijn waardering uit voor de orkestrale sound van die legendarische dubbelelpee (in wiens ouderlijk huis stond deze plaat níet?), en de inventieve arrangementen van de gebroeders Gibb.

Voor de geïnteresseerde lezer: Will Hermes, Love goes to buildings on fire – five years in New York that changed music forever (New York, Faber & Faber, 2011) laat prachtig de samenhang zien tussen disco en andere vernieuwende cultuurfenomenen in het New York van de jaren zeventig. Ik besprak deze pageturner hier.