Die fenomenale soundtrack die Neil Young voor de Jim Jarmusch film Dead Man schreef. De uitgebeende melancholie van Morphine, maar dan zonder barisax. De onvermijdelijke Marc Ribot, wiens stijl zó dominant is dat het tegenwoordig moeilijk is om níet als Ribot te klinken als je jezelf een beetje in de scene van avontuurlijke jazzgitaristen begeeft. Surfpunk en Italiaans klatergoud in de lijn Ennio Morricone.

Zomaar wat onwillekeurige referenties zoals die in mij opkwamen bij het beluisteren van het Vlaamse punkjazztrio Dans Dans, bestaande uit Bert Dockx (gitaar), Frederik Lyenn Jacques (basgitaar) en Steven Cassiers (drums en percussie). Jazz zonder stoflaag, rock zonder oogkleppen en avant-garde zonder pretentie - zo worden ze wel omschreven.

Wat in ieder geval opvalt is de dynamische reikwijdte die dit trio weet te bereiken, van fluisterzachte passages die de bovenzaal van Paradiso een fikse concentratie af weten te dwingen, tot en met welluidende garagerock die doet denken aan The Jesus Lizard en Shellac.

Wat is dit trio superieur op elkaar ingespeeld en wat een weelde aan details weet men te markeren in deze filmische muziek. Zoals alle goeie muziek herbergt Dans Dans ook iets onbenoembaar ritueels, een geheim dat de luisteraar bij de lurven grijpt. Suggestief, enorm spannend, erotiserend ook. En hoewel het wemelt van de referenties toch ook bijzonder eigen. De bondige (goddank) set werd besloten met een gemankeerde tango die de eerste rij van het publiek zachtkens liet wiegen. Magisch. Gaat dat zien, men is nog even op tournee.