Buma Classical Convention, sessie 2: the landscape.
Situatie in Duitsland: 133 symfonische orkesten met voltijds musici in vaste dienst. 200 miljoen euro cultuurbudget, alleen al voor de stad Keulen. Verbijsterende cijfers op de vroege morgen in zaal Hertz, hoog bovenin Tivoli/Vredenburg. Welkom bij de eerste Buma Classical Convention, een conferentie voor de klassieke muzieksector in Nederland.
Waarom blogt Mixed hierover? Vanuit twee overwegingen: iedere begrenzing in de muziek dient primair een marketingbelang - muziek als kunstvorm heeft geen enkel artistiek belang bij het denken in hokjes. Bovendien zijn er tal van connecties en overeenkomsten tussen klassiek en "worldmusic". Zo is een Malinese koraspeler als Ballaké Sissoko (die eerder deze week triomfeerde in het Bimhuis en komende zondag in Nijmegen is te zien tijdens de eerste Music Meeting XS) beter in termen van klassieke muziek te beschouwen dan met behulp van de mottige vlag "wereldmuziek". En tenslotte kun je misschien zelfs stellen dat de Europese klassieke muziek opnieuw wordt uitgevonden ver vanaf de bron, ik denk hier aan Sir Simon Rattle en het Berliner Philharmoniker, die in het Venezolaanse muziekeducatiestelsel El Sistema nieuwe inspiratie vonden.
Genoeg reden dus om aanwezig te zijn op deze conferentie. Onder leiding van Volkskrant recensent Guido van Oorschot hoorden wij tijdens de tweede sessie al meteen een aantal interessante nieuwe zaken. Aanwezig in het panel: Simon Reinink, directeur van het Concertgebouw Amsterdam, Louwrens Langevoort, manager van de Keulse Philharmonie en Richard Wigley, manager van HET Symfonieorkest.
Gevraagd naar de situatie in Engeland zei Wigley dat de besparingen op cultuur in Engeland niet zoals hier schoksgewijs, maar geleidelijk zijn gegaan, wat volgens hem misschien nog wel dodelijker is, want daarmee kun je niet structureel veranderen als organisatie. Een belangrijke reden voor politiek draagvlak om überhaupt op cultuur te bezuinigen is volgens Wigley gelegen in de herkomst van de huidige generatie Britse politici: veelal carrièristen met een achtergrond in het bedrijfsleven, dus niet intrinsiek artistiek of sociaal gemotiveerd.
Wij dachten direct: precies hetzelfde als hier in Nederland: als je zoals Rutte een sloopbaas als Zijlstra inhuurt, die zich erop beroept Ludlum te prefereren boven literatuur die de denkspieren aanspreekt.. well, then you're f*cked als kunstenaar in Nederland. Kunst is een toewijding voor het leven, geen jolig tijdsverdrijf wat je erbij doet voor de lol, of omdat het zo goed is voor de lokale economie. Dat vergt dus bij een politicus minimaal een serieuze interesse in wat de kunstenaar beweegt - je geeft een teerbeminde zolderkamerdichter ook niet de verantwoordelijkheid voor de nationale zware industrie.
Reinink, die niet alleen regeert over de drukst geprogrammeerde concertzaal ter wereld (naar het schijnt), maar ook de financieel gezien best gevulde oorlogskas van heel Nederland heeft om te programmeren, noemde terecht de klagerigheid van de sector als iets waar we afstand van zouden moeten nemen. Maar vanuit zijn positie zijn die woorden ook wel een beetje obligaat te noemen. Reinink deed ook de oproep om een voorbeeld te nemen aan Haarlem, waar de culturele sector volgens hem na de aankondiging van bezuinigingen, meteen besloot samen te werken.
Vrome woorden, die even later wel iets van hun glans verloren toen een programmeur in het publiek fijntjes de clausules waarmee het Concertgebouw zijn topartiesten boekt aan het publiek openbaarde. Niet alleen is het Concertgebouw, vanwege die oorlogskas, de enige zaal die zich een Cecilia Bartoli kan veroorloven - als zij daar staat verbiedt het Concertgebouw Bartoli elders te staan, maar liefst 7 maanden voor, en 3 maanden na haar Concertgebouw-gig.
Er klonk wat oud zeer bij die opmerking uit het publiek door, maar samenwerken in het concertzaalcircuit gaat nu eenmaal vaak problematisch: zeker in Amsterdam blijft het maar al te vaak bij nobele intenties. Constructiever was de opmerking van Reinink dat het spelen op nieuwe lokaties echt nieuwe perspectieven biedt, wat weer door Wigley werd bevestigd door zijn verhaal over hoe het London Symphony Orchestra nieuw publiek kon vinden door onalledaagse lokaties op te zoeken.
Op naar sessie 3 ..
