ethiocolor
ethiocolor live
Afrikaans elan zaterdag 25 oktober, 2014

ethiocolor
Ethiocolor

De WOMEX is typisch een cultureel fenomeen waarop een antropoloog zich kan stukbijten. Twintig jaar geleden begon dit als een mini informatiemarkt in een verdwaald hoekje van een Berlijns muziekfestival voor de schaarse professionals die zich toen al bezig hielden met het importeren van niet-westerse muziek naar Europese podia en festivals. Inmiddels trekt de WOMEX 3.000 delegates van over de hele wereld en is er zoiets onstaan als een infrastructuur voor dit soort muziek, hoewel je tegelijkertijd ook merkt dat overal de bezuinigingen op cultuur toeslaan.

In de hoogtijdagen van de wereldmuziek kon men vrijwel overal in Europa steunen op overheidsgeld, maar dat loopt ernstig terug. Opvallend wat dit betreft is het omvallen van het Franse Mondomix, jarenlang een toonaangevend blad en website, maar eerder dit jaar opgeheven en overduidelijk afwezig tijdens deze WOMEX.

Wat deze conferentie tot ideaal onderzoeksobject maakt is dat je nergens zo duidelijk eeuwige academische kwesties zoals authenticiteit en invented tradition aan den lijve kunt ervaren als hier. Twee extremen wat dit betreft: de Opening Night van dit jaar en de Afrikaanse optredens, vooral dat van Ethiocolor gisteravond.

Die Opening Nights zijn meestal niet bepaald demonstraties van subtiliteit. Vaak zijn het hevig geregisseerde en door nationalistische clubs gefinancierde shows, waarin de lokale tradities van het gastland worden opgediend in de vorm van een soort Eurovisie edelkitsch folkvariant.

Omdat de movers and shakers van deze scene ook wel weten dat de WOMEX-delegates zalen en festivals van nu moeten bedienen worden die tradities dan ook vaak opgewarmd middels obligate rockgitaren en meer van dat soort ongein. Zogenaamd pure muziek, in een stevige lichtshow met vliegende camera-registratie - een sensitieve antropoloog zou flauwvallen van zoveel kunstmatige constructie. De Portugese singer-songwriter António Zambujo was de enige die, slechts gewapend met gitaar en stem, zich aan het kitscherig vertoon kon onttrekken met een Braziliaans klinkende fado-interpretatie.

Tegelijkertijd kun je ook praktisch redeneren: whatever works. Net zoals er tegenwoordig leerstoelen duurzaam toerisme bestaan, die onderzoeken hoe je met behoud van natuur de locals toch kunt laten profiteren van toerisme, kun je de WOMEX ook beschouwen als simpelweg een goede mogelijkheid voor artiesten uit niet-westerse landen om een plek te veroveren op de westerse podia. Andersom is het voor een luisteraar in het westen ook niet verkeerd om kennis te kunnen nemen van andere muziek dan dode blanke muziektradities uit de as Beatles-Stones.

Wat dit betreft hebben Afrika en Zuid-Amerika wel sterkere troefkaarten in handen dan bijvoorbeeld Aziatische muziektradities, die vaak iets meer voorkennis veronderstellen om gewaardeerd te kunnen worden door een niet-specialistisch publiek.

Zoals gisteravond ook weer bleek, als je de optredens vergeleek van het Zuid-Koreaanse Noreum Machi met Afrikaanse musici, zoals Paulo Flores (Angola), Sékouba Bambino (Guinée-Conakry), Baloji (DR Congo) en Ethiocolor (Ethiopië). In theatersetting past deze Koreaanse muziek beter dan in een club- of festivalsetting, maar het virtuoos uitgevoerde percussiegeweld bleef gisteravond op afstand en deed ook enigszins gedateerd aan.

Dit in tegenstelling tot de vier Afrikaanse groepen die allevier op een andere manier het publiek, zelfs de doorgewinterde professionals, in beweging krijgen. Het blijft me verbazen hoe krachtig Afrikaanse muziek kan zijn. Zo kan ik me niet herinneren ooit zo'n spectaculair optreden als Ethiocolor gezien te hebben tijdens een WOMEX editie. Waar het eerste nummer nog het ergste deed vrezen (een eenvoudig rocknummer, uitgevoerd op Ethiopische instrumenten), bleek dit gezelschap, met de charismatische sterdanser Melaku Belay als triomferend middelpunt, in staat om de hele tent in vuur te zetten.

Dit alles met een rauwe interpretatie van Ethiopische traditionele muziek die niets te maken heeft met de mede door Jim Jarmusch in het westen hip geworden Ethiopische jazz en funk, maar alles met de unieke culturele vibe die alleen in Ethiopië te vinden is.

Ongetwijfeld is hier ook ingegrepen en gestileerd in de oorspronkelijke tradities, maar hetgeen Ethiocolor presenteert blijft zo overweldigend sterk en aanstekelijk. Je mag het woord niet lichtvaardig gebruiken, maar dit was nu werkelijk sensationeel.

Belangrijk detail: na afloop hoorde ik dat de artiesten van Ethiocolor niet wisten dat dit een showcase was, maar dachten een normaal optreden in Santiago de Compostela te geven. Dat verklaart veel, want niets moet erger zijn dan spelen voor een publiek van professionals dat al bij het eerste nummer staat uit te rekenen hoeveel het moet kosten om dit naar zijn of haar podium te halen.

De Abessijnse spirit kwam, zag en overwon gisteravond.

ethiocolor liveEthiocolor live tijdens WOMEX 2014, foto Eric van Nieuwland


meer nieuws
Betoverende samenzang in de Amstelkerk
maandag 11 maart, 2024
Soloconcert van Nani Vazana in de Roode Bioscoop
zondag 10 maart, 2024
Plus de Transglobal World Music Chart Top-40
vrijdag 1 maart, 2024
Uitverkochte Cloud Nine zaal op stelten gezet
maandag 19 februari, 2024
In Amsterdam, Utrecht en Den Haag tussen 8 maart en 22 juni 2024
woensdag 14 februari, 2024
Daverend optreden bij De X
maandag 12 februari, 2024
Tref begeleidt balfolk in De Omval
dinsdag 6 februari, 2024
Plus de Transglobal World Music Chart Top-40
donderdag 1 februari, 2024
Een persoonlijke impressie
maandag 29 januari, 2024
Monica Akihary met Boi Akih op Jazz Podium Hot House in Leiden
zaterdag 27 januari, 2024