Roots Open Air 2014 gaf vooraf veel voer voor speculatie: zou de verhuizing van Oosterpark naar Java-eiland werken? Het leek een riskante gok: het festival in het Oosterpark was op de Amsterdamse kalender een zeldzaam geslaagd voorbeeld van een divers publieksbereik, waar lokaal en globaal moeiteloos samenkwam. Zelfs de door de wethouder van cultuur ingestelde Turkse specialist roemde Roots Open Air als 'van internationale klasse'.
Anthony Joseph: foto door Bert van Herwaarden
door Jaïr Tchong
Java-eiland is een winderig yuppeneiland met vooral appartementen voor de hoogste inkomensklasse - niet echt een logische plek voor een wereldmuziekfestival. Wat betreft omgeving leek het logischer dat Pitch (dat ook dit weekend plaatsvond en meer een dance-karakter heeft) op het Java-eiland zou plaatsvinden en Roots op het Westergasterrein.
Afgezien de gigantische entree - een zee van asfalt - bleek het mee te vallen: met 1 hoofdpodium, een kleiner podium en een goed ingericht veld bleek de intimiteit wel degelijk gegarandeerd. En afgezien van wind biedt het Java-eiland nog iets: een magistraal uitzicht over het IJ, dat Roots Open Air net iets grootstedelijkers geeft dan voorheen het geval was.
Roots Open Air is (net als Mundial Tilburg en Music Meeting Nijmegen) altijd een goede graadmeter om te zien wat er leeft in de internationale wereldmuziek. Nationaal waren er twee verrassingen: Umeme Afrorave zocht het schemergebied tussen dance en world op. Niet zozeer met composities, als wel spannende, ruimtelijke grooves vermengd met dolle Korg synthesizers. Enige nadeel: om een uur 's middags ligt het wat zwaar op de maag. Dit zijn eigenlijk de grooves die je liever rond middernacht tijdens Pitch zou willen horen.
Azalai deed voor de tweede keer Roots aan en de vele gigs sinds vorig jaar zomer hebben de groep goed gedaan. Een pakkende mix van reggae en Senegalese mbalax zorgde voor het eerste energieke hoogtepunt op het kleine veld.
Van de internationale acts waren vooral Lokkhi Terra en Anthony Joseph verrassend. Helaas speelde bij Lokkhi Terra ook het vroege tijdstip parten: als opener in de grote tent had deze groep veel meer publiek verdiend dan nu het geval was. Het typisch Londens collectief heeft geen zwakke speler in de line-up en grossiert in inventieve exploraties van de mogelijkheden tussen latin ritmes en Bangladeshi melodieën. Zo wordt de soefiklassieker Mast Qalandar ineens voorzien van een effectief sambaritme. De sfeer tijdens Lokkhi Terra was die van een latin jazz descarga, waarbij door iedereen gloedvol wordt gesoleerd; niet om de ander omver te spelen, maar om collectief een groove te bouwen. Het deed denken aan de vermaarde Big Mondays in de Amsterdamse muziekclub Meander, ooit, waar New Cool Collective en Zuco 103 musici dezelfde muzikale oriëntaties (minus Bangladesh dan) perfectioneerden.
Ronduit overweldigend was het optreden van zanger/dichter/schrijver/danser Anthony Joseph uit Trinidad, of liever: greater London town aka Cosmopolis. Joseph is een verhalenverteller van de buitencategorie: kraakheldere dictie, schitterende fysieke verschijning en een bloedstollende timing maken dat je zijn innacity (s)tories als vanzelf blijft volgen. Voeg daaraan toe een bassist als een ijsbreker en een saxofonist die welluidende freejazz niet uit de weg gaat en je hebt een van de meest opmerkelijke Roots Open Air concerten in jaren. Waar veel ROA bands lijden aan een zekere vorm van festivalitis (setvolgorde volgens het boekje, publieksparticipatie volgens het boekje, drumsoli volgens het boekje etc.), bracht Joseph een knisperend artistiek statement vol verrasing en met een keelsnoerende spanningsboog. Seventies afro funk waarop je wel degelijk ook kon dansen.
