De laatste jaren worden de vaderlandse concertpodia overspoeld door Toeareg artiesten uit Mali en Niger, die met hun broeierige woestijngrooves steeds vaker in de smaak vallen bij een jeugdig publiek. Denk aan groepen als Tinariwen, Terakaft, Bombino, Atri N’assouf en Tamikrest.

Hoe fascinerend deze desertblues ook moge klinken , het muzikale idioom van de Toearegbands is inmiddels bekend : hypnotiserende vraag- en antwoordvocalen uit de grote Tamashektraditie, opzwepende handgeklapte ritmes, hoge damesgilletjes en flinke scheuten rock en blues.

Na het zoveelste concert van Tinariwen, onlangs in Paradiso, was ik eerlijk gezegd wel een beetje klaar met het genre, dat niet bekend staat om haar muzikale vernieuwing. Over de nieuwe cd van Tamikrest, Chatma, was ik overigens behoorlijk enthousiast, wat mede de verdienste is van de Amerikaanse rockmuzikant Chris Eckman (ex The Walkabouts), die het album produceerde.

Het concert van Tamikrest, eind maart in de North Sea Jazz in Amsterdam, maakte in één klap een einde aan mijn oordeel over de desert blues. Onder aanvoering van zanger/gitarist/bandleider Ousmane Ag Moussa ging Tamikrest er zeer stevig tegen aan met opzwepende Toearock & blues. Wat direct opviel was het hechte samenspel van de muzikanten, die deels uit Mali, deels uit Frankrijk komen.

Niks geen lome, slaapverwekkende ritmes uit de woestijn maar stevig gitaarwerk, opzwepende baslijnen en percussie, die de basis legden voor een uitermate enerverende, rockachtige set. Verfrissend was ook de inbreng van zangeres Wonou Walet Sidati, die zich met haar snerpende stem staande hield in deze stevige muziek. Groot was het enthousiasme van het vooral jonge publiek, dat steeds vaker de weg weet te vinden naar de gezellige North Sea Jazz Club. Niet zo gek overigens met zo’n uitstekende programmering, waar volop ruimte is voor soul, jazz, blues en wereldmuziek.

Na afloop reed ik zeer voldaan op mijn stadskameel naar huis, met de gedachte dat het nooit te laat is om je mening bij te stellen.