(Foto: mijn favoriete plek van Splendor)
De reacties op mijn blog over muziekprogrammering stromen nog steeds binnen in mijn mailbox, dus delen 2 en 3 over dit thema laten nog even op zich wachten.
Intussen op dit thema wel nog een observatie: Amsterdam is momenteel voor de strevende muziekliefhebber (waarmee ik bedoel: de muziekliefhebber die zelf op zoek gaat naar nieuwe geluiden op cd/internet/vinyl en in de concertzalen, en niet klakkeloos volgt wat er volgens DWDD en Vrije Geluiden actueel is) ronduit hemels. Het aantal lokaties waar nieuwe muziek (of fris gebrachte oude muziek) te genieten valt blijft maar toenemen, hoewel dit niet alles zegt, want Paradiso programmeert op veel lokaties (People's Place, Bitterzoet, Vondelkerk, De Duif, en in de zeer nabije toekomst de Tolhuistuin).
Maar wie net onder het plaveisel en voorbij de hoofdrolspelers (Muziekgebouw aan het IJ, Bimhuis, Paradiso, Melkweg en Concertgebouw) kijkt kan zijn agenda vullen met spannende geluiden: Zaal 100, OCCII, de Roode Bioscoop, North Sea Jazz Club, MC Theater, Buiksloterkerk, Splendor, BP, oude Shelltoren (aka Toren aka A'Dam vanaf eind 2015), Plekk, Trouw, Roest, Sugarfactory, Podium Mozaïek, Bijlmer Parktheater, Noorderparkkamer, Café Pakhuis Wilhelmina, KHL - met een dergelijke weelde kun je toch echt niet meer met recht spreken van een crisis. Louter de aanwezigheid van (live) muziek zegt natuurlijk niet alles (musici krijgen steeds slechter betaald, programmeurs van de gevestigde zalen moeten steeds minder avontuurlijk programmeren), maar voor een klagelijke toon lijkt deze tijd niet echt geschikt.
Symbolisch voor die montere spirit is Splendor, de nieuwe zaal om de hoek van de oude lokatie van het Bimhuis. Omdat ik er al eerder over heb geschreven alleen nog ter aanvulling dit: de achtergrond van de initiatiefnemers van Splendor (veelal klassiek geschoolde musici) zorgde voor een in de cultuur ongebruikelijk snelle zelffinanciering. Van oudsher heeft klassieke muziek in Nederland een koopkrachtig(er) publiek en uit die wereld wist Splendor al snel het beoogde aantal aandeelhouders en betalende sympathisanten te werven. Splendor is qua zelffinanciering de Correspondent onder de podia, zogezegd. Sterker nog: Splendor ís eigenlijk helemaal geen podium in strikte zin, meer een spannende werkplaats waar je als publiek aanschuift bij het wonderbaarlijke proces van musiceren. Een cruciaal verschil.
Natuurlijk moet Splendor zich nog helemaal bewijzen en valt er in het eerste jaar verder nog niet zoveel over te zeggen of dit model werkt. Bovendien blijft het de vraag (of in ieder geval mijn vraag) hoe andere muzikale subculturen zichzelf opnieuw kunnen uitvinden. Ik denk vaak dat 'wereldmuziek' (pardon my language), impro, avantgarde jazz en hedendaags meer werkbare overeenkomsten dan wezenlijke verschillen hebben. Maar goed, structuren en denkvormen kunnen nu eenmaal strooptraag zijn, dus het gaat er vooral om om de manouvreerruimte te zoeken. Als een danser op een dansvloer.
Meer hierover later, in de beloofde delen 2 en 3. Voor nu: morgenavond (vrijdag 14 maart, 20.30u, €12,50) heeft Splendor een verrassingsconcert. Nee, ik heb geen aandelen in Splendor en nee, ik heb geen idee wie er komt spelen, maar ik ga wel luisteren.
