Me and You - het is niet de meest originele titel, maar originaliteit is ook niet het hoogste doel dat singer-songwriter en bandleider Dieter van der Westen nastreeft. De man die zijn sporen verdiende als bassist van de groep Kasba, bekent zich sinds enige tijd tot een andere muzikale liefde, de Amerikaanse rootsmuziek. En in die wereld draait het veel meer om authenticiteit dan originaliteit. Dus treedt Van de Westen in de doorleefde voetsporen van zijn eigen helden en geeft daaraan een bescheiden eigen twist.

Dieters zelfgeschreven songs zijn over het algemeen vrij simpel van structuur, maar dat wordt prima ondervangen door de uitgekiende arrangementen, zowel instrumental als ook qua samenzang.  Fraai afwisselende rollen zijn er voor de twee extra gitaristen, waarvan er een elektrisch speelt en de ander regelmatig de slide ter hand neemt of anders de vijfsnarige banjo. Broer Eric zorgt voor subtiele ondersteuning in de onderste regionen en pakt pas tegen het einde de spotlight met spits en funky vingerwerk op de basgitaar. Ook de violiste van dienst zet haar beste beentje voor en deelt soms een lekkere lik bluegrass uit. Winst is nog wel te halen bij het slagwerk, want dat is iets te vaak 'dead on the beat'. Pas vanaf het nummer Sometimes komt er meer swing in het spel en minder rock.

Dat nummer is overigens in meer opzichten een kantelpunt. Het lijkt wel of Van der Westen juist dan een nieuwe bron aanboort waaruit hij nog nét iets meer zelfvertrouwen kan putten om als bühnepersoonlijkheid te overtuigen en aandacht af te dwingen. Tegen het einde mag de hele band nog even voluit in een traditional over oerboef Jesse James. Ongetwijfeld lekker om te doen, maar echt nodig was het niet.