Ensemble Lingua Franca verzorgde gisteravond in het Amsterdamse Bimhuis een spetterende showcase tijdens het eerste World Blend Café (netwerkbijeenkomst van de wereldmuzieksector) van het nieuwe seizoen. Anders dan op hun fraaie debuutalbum Ephemera, waar de toon overwegend kalm en statig is, ging het viertal er nu stevig tegenaan.



Met onmiskenbaar onderling plezier werd het titelstuk van de cd ingezet, een compositie van Michalis Cholevas, die in de groep de tarhu voor zijn rekening neemt. Hoewel de klank ervan sterk doet denken aan die van de yaili tanbur (de gestreken variant van de langhalsluit uit de Ottomaanse hofmuziek) gaat het hier om een modern instrument dat werd ontwikkeld door de Australische bouwer Peter Biffin.



Dit stuk, met zijn telkens herhaalde melodische figuur, is een perfect vehikel voor zowel naadloos in elkaar hakend ensemblespel als kleine solistische uitstapjes. Ronduit jaloersmakend is de ogenschijnlijk moeiteloze souplesse waarmee het ragfijne weefsel wordt afgewikkeld.


Duidelijk is dat het Lingua Franca niet te doen is om individualistische escapades. Niet dat de heren daarvoor de capaciteiten niet zouden hebben - het zijn stuk voor stuk meesters op hun instrument - maar hun passie is vooral gericht op het gezamenlijk creëren van wonderschone muziek.


De enige die echt flink de ruimte krijgt om halverwege de set echt los te gaan, is percussionist Ruvan Rupik. Maar daar is dan ook alle reden voor. Zijn virtuositeit op de kleine riqq (tamboerijnachtige raamtgrommel) is verpletterend. En om echt te begrijpen hoe spectaculair zijn beheersing van het instrument is, zou je zelf eens moeten proberen een stevige tik op het vel uit te delen zonder de schelletjes te laten rinkelen. Alleen dat al is iets wat je pas na eindeloos oefenen onder de knie krijgt!



Maar afgezien van die daverende solo is het alles dienstbaarheid wat de klok slaat bij dit bijzondere ensemble, al krijgen natuurlijk ook gitarist en ûdspeler Giannis Koutis, violist Michalis Kouloumis en natuurlijk Michalis Cholevas de gelegenheid om af en toe een eigen duit in het muzikale zakje te doen.