Vier jaar geleden maakten instrumentalist Wukir Suryadi en zanger Rully Shabara al veel indruk tijdens Glatt und Verkehrt in Krems an der Donau (lees hier het verslag van dat optreden), hoewel ze toen nog uit voorzorg gekoppeld waren aan de Japanse gitarist en geluidsknutselaar Kazuhisa Uchihashi, een muzikant die in Oostenrijk zijn sporen inmiddels had verdiend. Kleine oneffenheden in de samenwerking ten spijt, dreven ze gedrieën tegen alle verwachtingen in de band van Hermeto Pascoal resoluut de vergetelheid in.
Vrijdagavond zag ik Wukir en Rully voor het eerst weer terug in Paradiso, als onderdeel van A Night in Indonesia. In duo-opstelling waren ze zo mogelijk nog overrompelender dan destijds in Krems. Gebleven zijn de zelfbedachte en -gebouwde snaarinstrumenten van Suryadi en de bulderende stem van Shabara, maar dankzij turbo met naverbranding en uitgekiende toneelbelichting kwam het allemaal nog heftiger aan.
Met zijn imposante bambuwukir, die nog het meest doet denken aan een megalomane peniskoker, zet Suryadi zonder omhaal de beuk er in. Wat hij er met zijn strijkstok aan ontlokt, ziet er op het oog lieflijk uit, maar passeert eerst nog een batterij effectpedalen en opgevoerde elektronica, met een snerpende en gierende geluidsorgie als eindresultaat. En dat is alleen nog maar de instrumentale ondersteuning voor Shabara, als die voor het eerst naar de microfoon grijpt.
Wat Rully uit zijn keel weet te persen, grenst aan het onwaarschijnlijke. Het ene moment lijkt hij zijn stembanden te geselen met het gruis van onderaards gerommel, om er vervolgens probleemloos een aalgladde sopraan uit te laten opstijgen. Dat hij een klein uur later überhaupt nog een stem over heeft, mag een mirakel heten.
Het muzikale geweld waarmee het ademloos luisterende publiek wordt bestookt, heeft paradoxaal genoeg niets agressiefs. Het werkt juist bevrijdend, zoals het in de herinnering ook was bij Diamanda Galas en Don van Vliet. De oren worden je gewassen en de geest gespoeld, maar in plaats van gekweld te worden door hoofdpijn en suizende oren, loop je na afloop fris als een hoentje het gewone leven weer tegenoet.
