Bomvol Bimhuis in de ban van mandolinebeest Ton Maas - zondag 19 maart, 2017

CT1

'You're too kind, really', zegt Chis Thile terwijl hij nogmaals buigend de zoveelste uitzinnige ovatie in ontvangst neemt. Het soloconcert van bijna twee uur zonder pauze dat hij zaterdagavond in het uitverkochte Bimhuis geeft, is in feite een uit gespeelde thuiswedstrijd. Het van heinde en verre toegestroomde publiek bestaat grotendeels uit toegewijde fans die zijn repertoire van A tot Z uit het hoofd kennen. De terloops gestelde vraag 'any requests?' resulteert dan ook in een luid gekrakeel van titels waar Chris er glimlachend eentje naar believen uit pikt. Maar ook degene die een nummer van Prince durfde te roepen, wordt bediend. Een paar keer grijpt Thile naar het verkeerde akkoord, maar razensnel herpakt hij zich en zet een overtuigend staaltje hitsige funk neer.

CT2

Het is tekenend voor de man die ooit begon als epigoon van zijn bluegrasshelden en op zijn dertiende (!) debuteerde met de cd Leading Off. Via de 'newgrass' van vrijbuiters als Béla Fleck, David Grisman en Edgar Meyer breidde Thile zijn muzikale territorium steeds verder uit met country, pop, klassiek en jazz. Bovendien ontwikkelde hij zich nadrukkelijk als zanger en groeide uit tot zelfverzekerd entertainer. Om met alleen je stem en een kleine mandoline twee uur lang de aandacht vast te houden, is geen sincure, en al helemaal niet zonder vooropgezet plan. De eerste vijftien minuten van het concert wekken de indruk van een soort stream of consciousness, waarbij Chris het ene nummer geleidelijk uit het andere laat opdoemen. En ook daarna lijkt hij geregeld spontane invallen te volgen.

CT3

'Eigenlijk ben ik alleen naar Amsterdam gekomen om me te verontschuldigen', verklaart Thile na anderhalf uur met een grijns. 'Namens de V.S wel te verstaan, voor de blunder die we onlangs hebben begaan. Nou ja, de meesten van ons eigenlijk niet eens, maar toch...' Hoewel hij bezweert het kort te willen houden, mondt de verontschuldiging uit in een omstandige aankondiging van het nummer dat hij begin februari schreef en waarin hij zijn tegenstrijdige gevoelens vertolkt bij twee geheel onverwachte overwinningen: die van Donald Trump bij de presidentsverkiezingen en die van Roger Federer bij de Australian Open. Met spitsvondig venijn vlecht hij beide verhaallijnen door elkaar.

CT4

Maar het is toch met zijn verbluffende mandolinespel dat Chris de meeste indruk maakt. Er is niets wat hij niet lijkt te kunnen op de acht snaren. Onder de aanwezige muzikanten zijn jaloerse blikken te zien in de richting van de Gibson F-5 (Lloyd Loar signature) uit 1924, het instrument waar Thile voor hij beroemd werd al zijn spaarcenten voor neertelde. Verschrikte blikken ook hier en daar, want Chris behandelt zijn vintage instrument dan wel met respect, maar lang niet altijd even eerbiedig. Vooral tijdens de toegift - een razensnelle bluegrassklassieker - worden niet alleen de snaren gegeseld, maar krijgt ook de klankkast er een enkele keer van langs.

CT6

Chris Thile kent zijn pappenheimers en weet precies hoe hij zijn fans kan plezieren, maar als muzikant en artiest draait het voor hem allang niet meer om beheersing en virtuositeit. De man leeft en ademt muziek en als die vraagt om spaarzaamheid en stilte, dan dwingt hij die moeiteloos af. Juist tijdens de bijna onhoorbare passages in het laatste deel van Bachs Partita nummer 1 in B mineur stijgt de spanning in de zaal ten top en is de ontlading na het wegsterven van de laatste noot het heftigst.

CT7

CT8


meer blogs
Ton Maas - 17 september, 2023
Ton Maas - 10 augustus, 2023
Ton Maas - 10 juli, 2023
Ton Maas - 20 januari, 2023
Ton Maas - 24 november, 2022
Ton Maas - 28 augustus, 2022
Ton Maas - 3 september, 2022
Ton Maas - 29 augustus, 2022
Ton Maas - 22 augustus, 2022
Ton Maas - 13 augustus, 2022