Gisteravond Voodrish gezien in Grounds. Was nieuwgierig geworden door hun optreden tijdens Dutch Delta Sounds en des te meer vanwege de gastrol van Simone Bottasso en zijn "organetto" (trekharmonica). De band trad aan in iets gewijzigde bezetting - zonder trompettist Roman Bly en violiste Yanna Pelser - maar dus wel met Bottasso en een van de twee cellisten die als incidentele gast fungeren.



De aftrap, een heerlijk wringende groove uit de trommels van slagwerker Louis Portal, zette meteen de toon. Dit internationale gezelschap, met CodArts als broedplaats en uitvalsbasis, schuwt echt geen enkele stijlbreuk. Vuige rocklicks en brutaal dissonerende klaviergrepen worden grimlachend gecombineerd met neoklassiek snarenspul of quasi onschuldige folkriedels. Je moet er wel van houden natuurlijk. Bert Boogaard, Afrikaspecialist en festivaltijger pur sang, kwam zich na afloop beklagen over de geringe dansbaarheid. Had ik geen last van. Voor mij is het ritmisch niet gauw te dol.



Veel fraaie soli, niet alleen van Bottasso, maar ook van tenorist Alessandro Russo. Violist Joan Haffner liet zich niet ringeloren door een gebroken snaar (nogal ongebruikelijk voor een viool) en nam zelfs de in deze setting ongebruikelijke mandoline ter hand. Het laatste stuk duurde misschien wel wat lang, mede vanwege de geringe mate van afwisseling en variatie, maar Voodrish weet uit hun smeltkroes van stijlen altijd weer iets organisch en overtuigends te brouwen.



Het aanwezige publiek leek in meerderheid gekomen voor de hoofdact van de avond, het Britse kwartet Sons of Kemet, maar dat was aan mij weer niet besteed. Hopelijk kwam Bert bij hun alsnog aan z'n trekken ;-)