Vaak is hij niet te zien in Nederland, de Azerbeidzjaanse zanger Alim Qasimov. En dat terwijl hij niet alleen in eigen land als levende legende wordt beschouwd, maar ook in het bezit is van de hoogste onerscheiding van de International Music Council van UNESCO, toegekend in 1999. Hij is een meester van de mugham, een tradionele stijl die is afgeleid van de Arabische maqam. Maar Qasimov slaat graag zijn artistieke vleugels uit. Zo nam hij deel aan het Silk Road project van etnomusicoloog Ted Levin en cellist Yo-Yo Ma en werkte samen met collega-vocalisten uit Syrië, Iran, Oezbekistan en Oost-Turkestan.

Speciaal voor het Morgenland Festival vormde Alim een duo met de Franse blazer Michel Godard, die voor de gelegenheid zijn tuba verwisselde voor een middeleeuwse voorloper, de serpent. Met zijn slangachtig gekronkelde vorm is de serpent een vreemde verschijning. Makkelijk bespeelbaar is hij ook niet, maar Godard weet er wel raad mee. Naast geknor en gegrom tovert hij ook verrassend welluidende klanken uit het antieke instrument.



Toch is het Qasimov die met zijn lenige en vlammende stem als een magneet de aandacht opeist, of hij het nu uitkrijst of bijna onhoorbaar voor zich uit prevelt. Zijn raamtrommel wordt niet alleen gebruikt als ritmische begeleiding, maar dient ook vaak als klankbord, vlak naast het oor. Vanwege de zaalversterking realiseer je je als luisteraar niet hoeveel volume deze unieke zanger kan produceren, tot hij al zingend plotseling opstaat van achter de microfoon en een uithaal produceert die je zelfs op tien meter afstand nog onwillekeurig achteruit doet deinzen.

Zolang de heren musiceren, voelen ze elkaar moeiteloos aan. Grappig wordt het als Qasimov wil weten welk nummer van het lijstje ze nu zullen inzetten. Dan verloopt de communicatie uiterst onbeholpen, met aantallen opgestoken vingers. Tot hilariteit van het publiek en vervolgens ook van de heren zelf.