Arto Tuncboyaciyan

Via Dijavan Gasparyan en Arto Tuncboyaciyan kwam ik ooit in de Armeense muziek terecht. Eén van die wereldmuziek subgenres die onmiddelijk herkenbaar is, en uniek in de wijze waarop talloze culturen erin versmelt zijn geraakt in de afgelopen eeuwen. De duduk is naast de basklarinet misschien wel mijn meest geliefde instrument. Dichter bij menselijk huilen kom je niet op een instrument.

Deze week werd wereldwijd de Armeense genocide (alleen de Turkse regering blijft nog koppig spreken over een 'kwestie' of 'burgeroorlog') herdacht. De NPO bracht de afgelopen weken een erg goede documentairereeks, Bloedbroeders, waarin een Turkse onderzoeksjournalist en een Armeense musicalster, allebei Nederlands, op zoek gaan in Turkije en Armenië naar de toedracht van de genocide.

Hoewel ik aanvankelijk dacht dat de vorm van egodocument hier de inhoud, zoals meestal bij deze vorm, in de weg zou staan bleek deze vrees onterecht. Niet alleen is de historische beeldresearch overrompelend, ook komen de makers steeds meer verhaallijnen en diepere lagen tegen on the road, die maken dat Bloedbroeders de vorm van egodocument overstijgt.

Bekijk alle afleveringen hier terug. En hier een goed voorbeeld van de muziek van Tuncboyaciyan.