De ontwikkeling van de flamenco staat niet stil, zo bleek gisteravond in het Bimhuis tijdens 'Strings', een hommage aan de vorig jaar overleden flamencolegende Paco de Lucía. Hoewel aanstormende gitaargoden José Quevedo 'Bolita' en Dani de Moreon behoren tot de jonge garde, maakten zij ook duidelijk dat bepaalde zaken in Spanje gewoon nooit veranderen. Voor zover er al Engels wordt gesproken, is het van vrijwel onverstaanbaar kaliber. Het vormt een wonderlijk contrast met de kosmopolitische geest die door hun muziek waart. Want als kinderen van hun tijd zijn beide heren muzikale wereldburgers, die de traditionele grenzen van de flamenco flink oprekken. Er zijn maar weinig plekken in de wereld waar ze hun oor niet te luisteren hebben gelegd, al worden al die invloeden uiterst subtiel in het eigen idioom geassimileerd.



In het spel van Bolita klinken onmiskenbare latin-invloeden door, maar ook het harmonische raffinement van de new-acoustic movement is aan deze tokkelaar niet voorbij gegaan. Waar De Morón nog enigszins trouw blijft aan het typische klankpalet van de flamenco, kleurt Bolita vaker buiten de lijntjes en tovert soms extreme klanken uit zijn instrument. Het leverde bezwerende momenten op, mede dankzij de slepende grooves van percussionist Paquito González, die door Bolita op zijn beurt werden voorzien van spitsvondig weerwerk met felle accenten. De drie tafelkloppers annex handklappers die Dani de Morón ritmisch bijstonden, waren weliswaar numeriek in de meerderheid, maar moesten het qua subtiliteit toch afleggen tegen González.







Net als bij de popmuziek zie je ook in de flamencowereld dat het technisch niveau van de muzikanten enorm veel hoger is dan dertig jaar geleden. Qua instrumentbeheersing kunnen de helden van toen niet in de schaduw staan van deze jongelui, hoewel dat natuurlijk niet per se wil zeggen dat er tegenwoordig ook kwalitatief betere muziek wordt gemaakt.