WOMEX 2014 in Santiago de Compostela zal om meerdere redenen voor eeuwig in mijn geheugen gegrifd blijven staan. Allereerst natuurlijk vanwege de prachtige lokatie : een eeuwenoude pelgrimstad met schilderachtige straten, steegjes, pleinen en veel kerken. En dan het weer dat on-Galicisch goed was. In plaats van regenbuien en herfststormen - in Galicië normaal in deze tijd van het jaar - werden we getrakteerd op dagen vol zon. Het humeur en de energie van de 2400 Womexicans was dan ook over het algemeen bijzonder goed. Gemopperd wordt er altijd op deze hectische wereldmuziekbeurs maar het was opmerkelijk hoeveel positieve energie de Womexicans uitstraalden, zowel overdag als 's avonds. Het was dan ook een genot om weer oude vrienden en bekenden uit alle delen van de wereld te ontmoeten en nieuwe vriendschappen te sluiten.Vermoeiend was het ook : overdag op de beurs en 's avonds bij de showcases en altijd maar weer praten, praten, praten en natuurlijk visitekaartjes uitdelen en in ontvangst nemen. De WOMEX is alsof je 5 keer per dag de marathon loopt en dat vijf dagen achter elkaar. Ik verheugde met heel erg op deze 19e WOMEX maar was zondagmiddag ook weer blij ,opgelucht en voldaan dat de missie volbracht was. Maar heerlijk is het wel, zo'n WOMEX : wat een diversiteit aan bezoekers, wat een energie en vooral wat een boeiende muziekreis met talloze verrassingen. En hoe heerlijk om zoveel gepassioneerde muziekliefhebbers bij elkaar te zien. Minpunten waren er natuurlijk ook. Wat te denken van het Cidade da Cultura, waar overdag de beurs gehouden werd. Nooit eerder zag ik zo'n geldverslindend, megalomaan cultureel complex, dat het product is van een volkomen verkeerde inschatting van wat oprechte cultuurbeleving behoeft, architectonische grootheidswaanzin en vermoedelijk dubieuze banden tussen politici en projectontwikkelaars. Toen ik de Cidade da Cultura voor het eerst zag waande ik me op de planeet Mars. Ooit - over vele eeuwen - zal de aarde onbewoonbaar geworden zijn en is de mensheid verhuisd naar deze planeet. In Santiago de Compostela konden we alvast een voorschot nemen op deze volksverhuizing. Maar eerlijk is eerlijk : binnen in het gebouw was de sfeer goed en stemden de vele ontmoetingen en hele en halve conversaties tot optimisme : ja, het gaat slecht in wereldmuziekland en ja, het wordt er met alle bezuinigingen op cultuur niet beter op maar wij - wereldmuziekpelgrims- laten ons door niemand uit het veld slaan. We gaan verder met de dingen waarin we geloven en waar we goed in zijn. Die bevlogen sfeer bevalt me heel erg goed. Onward, music pilgrims, onward !
